-I-

serapis tapınağında

lafı bile edilmez

bir çift nefesin

kütüphane yakılıyorken

yobazlar cellat

kitaplar dilsiz

kadınlar esir

bir linç hasadıdır

arsız karası tarihin

bir kadın cinayetinden

ötesi infazıdır kitapların

ve kitap külleri

saçlarını sarmadan

kitap isleri

gözlerini karartmadan

düşleri çok bilinmeyenli

uzay denklemindedir

iskenderiye’li hypatia’nın

ve küle evrilen

kainat hayalleri

onu yakan insanların

daha iyi yaşaması içindir

arsız tarihi insanlığın

II-

ve ışık demişken

yola dair

şair vurula vurula

kitap kül ola ola

şiirler yakıla yakıla

aydınlanıyor insanlık

sabahattin ali ‘dir

bir aldırmayan zaman da

nazım hikmet’in

dilden dile dolanan

kavga ve aşk dizelerinin

tutuklanışıdır

yasaklı zamanlarda

dilsiz ve kimliksiz

coğrafyanın kaderiyle

seyda cigerxwin’in ‘kine em ‘deyişidir

yaşar kemal’in ulaş’a ağıdı

ahmet arif’in eskiyen prangası

hasan hüseyin korkmazgil’le

bir güzel dostluktur

sonra sıvas’ta

şiir’lerin gözyaşlarının

söndüremediği

insan ateşiyle yakılan

metin altıok kadar dram

nesimi çimen kadar delal

behçet aysan kadar hekim

asım bezirci kadar dumandır

ve yanık şiirler

bir meşaledir

yüzümüze aydınlık olan

III-

işte diyorum ki sana

kızınca komşusunun

samanını yakan

sonra bayram

helalliği isteyen

köylü misali

kızınca arkadaşının

kitaplarını çöpe atan

sonra yoldaş

hatırası isteyen

şehirli misali

bir topluluk olamayan

bu coğrafya’nın

herhangi bir

sakini misali

sen

kitaplarımı yere bastığın

o mart günüdür

duygularımın infaz tarihi

ama devam ediyorsa

hala sana merhametim

sana bir kan kadar yakın

o ceylan gözlerden

kitaplara akan

umudun ışığı

ve ayak bastığın

kitapların vicdan’ıdır

beni naçar eyleyen

IV-

ve ey üçüncü sen

ve ey kitap işçisi

ve ey harabe kentin

yorgun emektarı

sur’ların asi ceylanı

demem o ki

eli kalem tutanların

çığlığı

gülü kopartılan

sevda ağacı’nın

bülbüle ağıdı gibi

desem

yalnızca sitem olur

belki kuzusu

incitilen ananın

yürek sızısıdır

yazarı için

kitapların infazı