Şimdi oturduğun yerde her şey ayağının altında, yok pardon elinin altında ya da bedeninin içinde yani o kadar yakın oldu insana.

Bir emek vermeden istediğine ulaşmak çok kötü . İstediğinde istediğin her şeyi bulmamalı. Aramalı. Çaba harcamalısın.

Yoksa ne anlamı kalır ki?

Düşünme yetisini kaybedersin. Çözüm yollarını unutursun. Hep bir şeylerin başkaları tarafından yapilmasini istersin.

Tembelleşirsin. Kendini kaybedersinde aramaya üşenirsin. Seni bulanda olmaz.

İki adım öteye arabayla ya da minibüsle veya otobüsle gider olduk. Yürümeye mecalimiz kalmadı. Ayaklarımızı kaldıracak gücümüzü yitirdik. Bir adım atmak dünyayı feth etmek kadar zor geliyor.

Tembel bir toplum olma yolunda hızla ilerliyoruz. Bizi kimse tutamıyor. Rekor üstüne rekor kırıyoruz.

Tembel bir hayatı seçtik sanırım. Her şeyin bir anda olmasını ister olduk. Yemek bile yaparken pişmesini beklemek zulüm oluyor artık. O kadar zorlanıyoruz ki her yerde hazır yemekler satılıyor.

Bir çok meslek türedi insanlar üşenmeye başlayalı.

Yemek yapmak zor geliyor lokantalar restoranlar kebapçılar pideciler her sokakta bir kaç tane olacak kadar çoğaldı.

Kitap okumak kısmı en can alıcı kısmı belki de . Her şey internette bulunur artık.

En kötü ihtimalle kitap özetleri okunuyor . Veya araştırmak deyince bir kaç dakika da gogulize ederek doğruyu bulduğumuzu zannediyoruz.

Halbuki kitap okurken alınan zevk ve haz hiç bir şeyde bulunmazdı.

Ama artık o da kalmadı.

Her şeye anında ulaşır olduk. Emek vermeden kısa bir sürede her şeye sahip olabilecek duruma gelindi. Bu kadar kolay olmamalıydı.

Vücudumuz tembelleştikçe aklımız, zihnimiz, duygularımız ve hatta hayallerimiz bile tembel oldu. Artık iyi bir şeyleri düşünmeye dahi vaktimiz yok. Amaan ne olacaksa olsun. Zaten her şey olacağına varır. Zihnimiz bulandı içinden çıkılmaz bir hâl aldı. Ama çıkış yolu bulmaya üşeniyoruz. Güzel yarınları tahayyül etmek dahi imkansızlaşmış. Hep bir evde oturup çalışmadan para kazanacak, araba eşya ve hizmetçiler hayal ediyoruz. Üretmek kelimesi dahi geçmiyor aklımızdan.

Tembel bir yaşam bizi buldu. Daha doğrusu o mu bizi buldu biz mi onu istedik o muamma ama sonuç değişmiyor nihayetinde.

Yarınlara çalışkan bir nesil bırakmalı. Bu gidiş, gidiş değil.

Sevgi ile kalın...