Destpêk

Dilê min wekî bajarê kevn e,

rûmeta xwe ji qerax û baranê wergirtîye.

Di her kûçikê de dengê zarokekê,

di her deriyê kevn de ronahiyekê.

Ez li wê bajarê li ber çiyayên sipî,

avêtina çemên re winda dibim,

wekî bihar ku di nav salê de

bi hêvîyên nû radibim.

---

Ax û Evîn

Evîn li ser ax dibin navdar,

wekî gulên sor li nêzî çiyayê.

Mirov tu carî jê nikare derbas bibe,

eger evîn winda bibe,

her çiyayek, her dar,

wekî tuyarê şîn dibin bê deng.

Ez evîn bi te re dibînim,

li ber çemê ku gotinên min digrin,

li ser axê ku pênûsa şevan de dişive.

---

Zarokî

Ez bîra zarokiyan dixwazim,

hevokên xwe li ser dar û tolkên mezr kirin,

mizgînên şev li cem şevînên mezr,

sibe bi dengê dê û bav,

“Rojbaş, zarokên min” gotin.

Şev bi çavên stêrkan radikevin,

roj bi ronahiyê nû vedibe,

lê di nav wan hemû de,

bêxweya mirovî xezalek li ser axê dimîne.

---

Şev û Stêrkan

Stêrkan bi rêya xwe jêr dibin,

wekî dilan li ser govendê.

Ez bi wan re axivim:

“Hûn ji ku hatin, ey stêrkan?

Hûn li ku her çavê ez bêhevî dibim?”

Stêrkan qet bê bersiv nayên,

lê ronahiyên wan ji hêvîyê re dibêjin.

Ez jî dibêjim:

“Tu carekê ji min dûr neçe,

ey ronahiyên ezmanê.”

---

Hasret

Hasret wekî barana paşî,

li ser qelewên dilê min diqewime.

Ez bi navê te rûniştim,

ez bi bîra te şevan derbas kirim.

Her ku ez biçim,

dengê te li min nayê,

her ku ez bisekinin,

ronahiyê te ji min re nayê.

Hasret, ey dostê min,

te min wekî darî bêbar kir,

te min wekî çemeke bêav kir.

---

Welat û Çiyayê

Welat li ser çiyayên xwe rûniştîye,

bi dar û gul û av û stran.

Çiyayê min, ey delal,

te gotinên min li ser xwe gihandîye.

Tu di her darê de dengê jinan hildî,

tu di her govendê de pênûsa mêrî bibî.

Welat ne tenê ax û dar e,

welat di her dilê zarokê de şîn dike,

welat di her gotina dayikê de nasnameye.

---

Jin û Dayik

Dayik wekî stranekê dirêj e,

bi dengê xwe her zarok li nav xewnên xwe didaxîne.

Jin wekî çemeke av e,

her ku ji ber ve girtî be,

li dawiya xwe bi hêvîyê derdikeve.

Dayik di çavên xwe de welat diparêze,

di dilê xwe de evîn diparêze.

Ez jî bi dayikê xwe re dibêjim:

“Tu ne tenê dê yê min î,

tu yê welatê min jî yî.”

---

Rê û Sürgûn

Rê dirêj e,

li ber min çiyayên qelew,

li paşî min bîranînên zarokî.

Ez di nav rêyê de meşa kirim,

bi zar û xewna evînê.

Sürgûn wekî rihê şevê li min hat,

her gav ji min re got:

“Tu li ku derdikevî, ey dilê xweşewtî?

Tu li ku herêmê nû bi dest xwastî?”

Lê ez ji bo welatê xwe,

ji bo ronahiyê xwe,

dema herî dirêj meşa kirim.

---

Hêvî û Azadî

Hêvî wekî gulên bihar e,

di nav baranê de tê derkeve.

Her ku qelew be,

hêvî bi dilê min de dimîne.

Azadî wekî stranekî kevn e,

di dilan de hate nivîsandin.

Her mêr, her jin,

li nav xewnên xwe azadî dixwazin.

Ez jî dibêjim:

“Ronahiyê li ser rê,

azadî li ser dil,

ewan hemû berxwedan in.”

---

Dawiya Stranê

Rojekê wê bê,

ku her zarok bi xwe re stranê bibêje,

ku her jin li ber darê bêdeng bêje:

“Ez azad im, ez hêvî me.”

Rojekê wê bê,

ku çem li ber xwe bi dilan bimeşîne,

ku çiyayên me ronahiyê bidin,

ku av û ax bi hev re bêjin:

“Me nû dibin, me nû dijîn.”

Ev stran bi dawî nayê,

wekî barana biharî

her dem ji nû ve radibe.

...

[email protected]