../Yıl 1979.. Diyarbakır'da yazın kavurucu sıcağında kendimizi oturduğumuz kahvehanenin dışarıdaki serin gölgesine atmış serinlemeye çalışıyor, küçük masanın etrafında altı-yedi arkadaşla çay içip sohbet ediyorduk.

Bulunduğumuz yere daha önce hiç görmediğimiz; siyah takım elbiseli, sinekkaydı traşlı, boyandığı her halinden belli simsiyah taranmış parlak saçları, yine badem yağı sürülerek ışıl ışıl parlayan simsiyah bıyıkları ve cilalanmış kundurası ile gelen orta yaşlı adam yanı başımızdaki masaya oturup kahveciden çay istedi.

Şehirli olmadığını bütün davranışlarına jest ve mimiklerine varıncaya dek hissettiriyordu. Ayak ayaküstüne atıp, cebindeki o dönem devrimciler arasında moda olan "Politika Gazetesi"ni çıkarıp okur gibi yaparak bir yandan da çay içmeye devam etti.

Yaptığı her harekete sessiz bir şekilde başımızı öne eğerek kıs kıs gülüyorduk. Kendisini ilgi ile takip ettiğimizi görünce de, elindeki oltu taşı tesbihini sallayarak, "Way Lımın, way lımın" türküsünü mırıldanarak "Devrimci" olduğunu bizlere göstermeye çalışıyordu. Türkü ile birlikte biz yüksek sesle kahkaha atınca kahveciyi çağırdı:

- Qehweçiiiii! gel peresi al! dedi ve ayağa kalkarak bize doğru geldiğinde kimimiz korkudan başımızı öne eğerek, kimimiz de başka şeylerle meşgulmüşüz gibi yaparak sustuk. Başımıza dikildi ve yüksek sesle:

“Oğlım sız ne gülüyor, kimin gütün açıxtır?” diyerek ters ters bizlere baktı.

Bizden ses çıkmadığını görünce de yürüdü gitti.

Biz "özgürlük sevdalısı devrimciler" de rahat bir nefes almış ve "özgür kahkahalarımız" eşliğinde "Devrimci" sohbetlerimize devam etmiştik...

Velhasıl acayip insanlarız.

Şimdi merak ediyorum; Dünyada "kurtarmaya çalıştığı" halkla dalga geçen başka devrimciler var mıdır diye?