Evrene kucak açtım çocuklar gibi.

Sardım, sarmaladım, alnından öptüm.

Bir sevgi eksik başlamıştı doğuştan

Aldım namahrem duygularını

Ateşle harmanladım, üzerine döktüm..

Yandı acıyan yanlarım, kabuk bağladı.

Vicdan geldi, tüm alacaklı umutlarımı söktüm.

Olmayacaktı sanırım dur diyenler yanımda

BİR başına kaldı yarınlarım, çaresizce.

Üşüdü belkide ruhum, duygularım, yarınlarım.

Ateşten yorganla üstümü örttüm.

Bilmezdim hayallerim, isteklerim bu kadar uzak

Meğer üstünde kayalar, kırılmaz taşlar varmış.

Belki de iğneyle kazmaktı umudum.

İğne kırık, ulaşılmaz geleceğime, bilemedim.

Bedenimi sevgiden bir çiçek sandım

Oysa basit bir eşya idim, belki de çöptüm.

Gayrı dönmez geri dünlerim, bittim, çöktüm..