Düşünme yeteneğinin diğer canlılara göre biz insanlarda daha fazla geliştiği görüşü çoğunluğun kabulüdür. Her şeyin değişebileceği ve herkesin yanılabileceği ihtimalinin her zaman mevcut olmasından ötürü bu düşünceye de kesin doğrudur denilemez. Diğer her kabul gibi bu düşünce de doğruya yakın, çürütülme ihtimali az olan bir düşünce olarak nitelendirilmelidir.

Doğadaki her canlı, duygu, düşünce ve gözlemlerinde yanılmaya yatkındır. İnsanlar her ne kadar düşünme yeteneği gelişmiş canlılar olarak nitelendirilseler de özellikle inanç ve duygular hususunda yanılmaya oldukça yatkındırlar. Sorgulamayan bir beyin, adeta yanılmak için çaba sarf eder.

Kurnaz insanlar, bilerek veya güdüsel olarak diğer insanların bu zaaflarından oldukça iyi bir şekilde istifade ederler.

Nefret ve tiksinti uyandıran bu kurnaz insanlar; sorgulama yeteneğini kazanamamış insanları, onlar hiç farkına varmadan titiz bir şekilde aldatırlar çünkü yaptıkları ahlaksızlıkları, kötülükleri ve çirkin davranışları örterek vitrine birer iyilik meleği gibi çıkmayı çok iyi bilirler.

Sahte iyiler yani iyiliği menfaat uğruna yapanlar, iyiliği, içlerindeki asıl kötülüğü gerçekleştirmek için kullananlardır. Sahte iyiler, kötü diye tabir edilen insanlardan daha kötüdürler. Kendilerini kamufle etmekte son derece başarılı olan bu insanlar; yazıktır ki iyilik kavramını da lekelemektedirler. İyi bir davranışı örnek olmak temennisiyle değil de egolarını tatmin etmek için yayanlar; maalesef iyilik perdesini çamura bulamaktadırlar.

Yorumlamaya ve değişmeye yatkın olan iyi ve kötü kavramları birbirlerinin karşıtı olarak değerlendirilir. Kötülük, iyiliğin değerini belirler. Ancak, kötülük yapmamayı " iyilik saymamak gerektiği " gibi " her iyilik yapanı da omuzlarda taşımamak " gerekir.

Çıkar ilişkisi ile hareket eden sözde iyilere sadece çürümüş zihinler inanır.

Kötüler, iyilik perdesinin değerini ortaya çıkarırken; sahte iyiler; iyilik perdesi ile kendilerini kamufle ettikleri için kendi çamurlarını bulaştırırlar.