birdenbire çarpıyor

yaşamın her anına

öğretilerim

kitaplarım

davranışlarım

bulmaya kıyamadığım

düşlerim hala dağınık

dicle’ye sinmiş

bulutlar gibidir

belki direnen hayallerde

belki taş kuçelerde

saklıdır

yine şafak sökmeye yakın

kabustayım

karabasanlarım

kentimin güncesi gibi

karasevdamdır benim

sağanak kurşunlar altında

halaya duran

kırmızılı kızın düşündeyim belki

bekle diyor canlarım

oysa esmer çocuklarla

çarpıyorum taş kuçelere

terimin sıcaklığını silen

düşlerdeki sevgili

yanlıştasın diyor

ve ötekiler gibi

hayattan dersler

fısıldıyor sağırlığıma

nafilesin diyor

birde tufana yakalanmış

kör olmuşsun

delirmişsin belki diyor

ötekiler bana

düşlerimi kuçelerde

gizemli bir direnişe

bırakmışken ben