Birçok kişinin geldiği durumun en kısa özeti.

Yaşadığımız rutinde yaşadığımızı sanmanın gafleti.

Nerden baksan tutarsız.

Ev iş arası bir çay ocağına oturmak bile rutini bozma bahanesi sayılabiliyorken buna nasıl yaşmak deriz!

Tekdüze hayatlar yaşıyoruz. Hadsiz bir rutin daralttıkça daraltıyor içimizi.

Bizbizeliğin bile farkında değiliz.

Çocukluk, gençlik derken ardısıra gelen orta yaş ve sendromuyla yaşlılığa alışıyoruz.

Geriye bakmaya bile zaman bırakmayan tekdüzeliğin akıl almaz hız sınırını bile anlamadan, cildimiz kırışmaya, istenmeyen yerlerde kıllar bitivermeye başlamış bile…

Ne güzel yazmış Nurullah Can:

Odamda solgun bir gün ışığı

Uyanmak istemiyorum dünyaya

Uyumak sonsuz saatlerin yalnızlığına

Sonra bir ilaç bir ilaç daha

Kuşluk vakti, bahçe

…

Yaşlılık ne zor şeymiş diye mırıldanıyorum

Acıyla gülümsüyor yorgun bakkal

Gazeteyi okuyorum ölümler ölümler

Öğle, Bahariye

…

Martılar çığlık çığlığa defne yaprakları

Ben bir köşedeyim kitaplarım sessiz

Uğulduyor yüreğimin tapınakları

Bir aziz olmalıydım ben ya da bir derviş

İkindi, sokaklarda

…

Eve dönüyoruz bütün kuşkuları terk edip

Sorsalar haykırırdım diyor peygamberliğimi

Ben odamı düşünüyorum o Babil bahçelerini

Akşam, ev

Korkak bir şairim ben.

Ova rüzgarlarında üşüyüp

şiirlerini erzak torbasında unutan bir zavallı

Mahzun eşyalar gibi yalnız

Unutulmuş kasaba yolları gibi ıssız

Gece yarısı, tavanda depresyon böceği

…

Uyusam yine bir rüya görsem

Uyansam o sonsuz Arkadya çayırlarında

Elimde serseri bir kargıyla koşsam

Takılsam yine çılgın rüzgarlarıma