Bugün Dincisinden laikine, muhafazakarından liberaline, faşistinden sosyalistine, emperyalistinden sömürgesine herkesin dilinde en kallavisinden barış sloganları eksik olmuyor. Sonra dönüp düşünüyorum; herkes bu kadar barışsever iken bu savaş ve kaoslar kimin eseri?

Ardından gaipten bazı tüyolar alıyor ve mesele netleşiyor şorbeşir kafamda. Asıl mesele nedir biliyor muydunuz? Herkesin kendince kutsal bir savaşı var, barışı ise masumiyetin zokası olarak yutturuyorlar. Yani herkes tarafından iğfale uğrayan savaş ve barış aynı zamanda herkesin de ortak malı.

Kafanızı fazla yormadan net anlaşılır kendi anektodumu anlatayım. Bu anektod aynı zamanda bir joker gibi birçok meseleyi anlaşılır hale getiriyor.

“Adam, evli bir kadınla dost hayatı yaşıyor. Bir gün kadının öldüğünü duyuyor ve doğruca mezarına gidip dua etmek istiyor. Mezara vardığında kadının kocası mezar başında Kürtçe:

--Weeey dînyayê, wey dînyayê! (Vay Dünya vay !) diye ağlayarak ağıtlar yaktığını görüyor. Biraz uzakta beklemeye başlıyor. Kocasının bir türlü mezar başından ayrılmadığını görünce, kendisi de mezarın diğer tarafına geçip aynı şekilde:

--Weyyy dînyayê, wey dînyayê! Diyerek ağıtlar yakmaya başlayınca, kadının kocası şaşırır:

--Oğlum bu ölen benim karımdı sen neden ağlayıp sızlıyorsun? diyince, kadının dostu yine Kürtçe:

--Wey dînyayê, weyy dînyayê/ te jî dînyayê, mın jî dînyayê !” (Sen de ….yordun, ben de …yordum) diye ağıtını sürdürünce kadının kocası hiçbir şey anlamaz.. “

İşte bizim Barış da ölen kadın misali.