Bu benim ilk yazım, sevgiye dair olmasını istedim. Tüm canlılara eşit mesafede bir yazı. İnsanı hayatta tutan en kuvvetli bağ kuşkusuz sevgi. Anne olan tüm canlıların yavrularıyla ilk ilişkisi sevgi üzerine bir dokunuşla başlar.

Ve hayat kahır ekseriyette o dokunuşlarla başlar. Yaşlanıncaya kadar o dokunuşların yumuşaklığını hisseder, vicdanımıza, yüreğimize verdiği şekli anlamlandıramadan devam ederiz hayata.

Sevgi evrenseldir; merhamet ve vicdan da, aşk da…

Konumuzdaki çemberi daraltıp insan ekseninden devam edelim.

Hangi dinden, ideolojiden, ırktan, renkten olursa olsun içinde sevgiyi taşıyan (Dinsel-ideolojik vs saplantılı insanları dışında tutuyorum) herkes belki bilerek belki bilmeyerek sevginin evrenselliğini taşır ve yayar.

Sevginin dini, ideolojisi, rengi, ırkı yoktur ve olmamalıdır.

Yavrusuna dokunan annenin, sevgiliye duyulan özlem kültürel olarak farklılıklar gösterse de dünyanın her yerinde üç aşağı beş yukarı aynıdır.

Nasıl başlarsa öyle gider sözüne inanarak, sevgiyle başladım ve sevgiye dair Halil Cibran’ın ‘Sevgi’ şiiriyle bitirmek istiyorum. Sağlıkla kalın.

Bunun üzerine Almitra, 'Bize sevgiden bahset...' dedi.

Ve o başını kaldırdı, insanlara baktı.

Üzerlerine sinen derin dinginliği duyumsadı.

Ve yüksek bir sesle konuşmaya başladı:

'Sevgi çizi çağırınca, onu takip edin,

Yolları sarp ve dik olsa da...

Ve kanatları açıldığında, bırakın kendinizi,

Telekleri arasında saklı kılıç, sizi yaralasa da...

Ve sizinle konuştuğunda, ona inanın,

Kuzey rüzgarının bir bahçeyi harap edişi gibi,

Sesi tüm hayallerinizi darmadağın etse de...

Çünkü sevgi sizi yücelttiği gibi, çarmıha da gerer.

Sizi büyüttüğü ölçüde, budayabilir de...

En yükseklere uzanıp, Güneş'le

titresen en hassas dallarınızı okşasa da,

Köklerinize de inecek, ve onları sarsacaktır,

Toprağa tutunmaya çalıştıklarında...

Mısır biçen dişliler gibi sizi kendine çeker;

Çıplak bırakana kadar döver, harmanlar;

Kabuklarınızı, çöplerinizi ayıklar, eler...

Bembeyaz olana kadar öğütür sizi;

Esnekleşene kadar yoğurur;

Ve Tanrı'nın İlahi sofrasına ekmek olasınız diye,

Sizi kendi kutsal ateşine savurur...

Sevgi bütün bunları,

Kalbinizin sırlarını bulasınız diye yapar,

Ve bu biliş, Hayat'ın kalbinin bir cüzünü yaratır...

Ancak korkunun kıskacında,

Salt sevginin huzurunu ve hazzını ararsanız,

O zaman örtün çıplaklığınızı,

Ve sevginin harman yerine adim atin...

Adim atin, kahkahaların tümünün olmadığı,

Sadece gülebileceğiniz mevsimsiz dünyaya,

Ve ağlayın, ama tüm gözyaşlarınızla değil...

Sevgi hiçbir şey sunmaz, sadece kendisini,

Hiçbir şey kabul etmez, kendinde olandan gayri...

Sevgi sahip çıkmaz, sahiplenilmez de;

Çünkü sevgi, sevgi için yeterlidir, tümüyle...

Sevdiğinizde, 'Tanrı benim kalbimde, ' yerine,

Söyle deyin, 'Ben kalbindeyim Tanrı'nın...'

Ve sanmayın yön verebilirsiniz sevginin akışına,

Çünkü sevgi, yolunu kendi çizer,

sizi değer bulduğunda...

Sevgi bir şey istemez, tamamlanmaktan başka...

Fakat seviyorsanız ve ihtiyaçların arzuları varsa,

Bırakın bunlar sizin de arzularınız olsun...

Erimek ve akmak, geceye şarkılar sunan bir dere misali,

Şefkatin fazlasının verdiği acıyı bilip,

Kendi sevgi anlayışınla yaralanmak,

Ve kanamak, yine de istekle ve coşkuyla...

Şafak vakti kanatlanmış bir gönülle uyanmak,

Ve bir sevgi gününe daha, teşekkürle uzanmak...

Sessizce çekilmek öğle vakti, sevginin vecdini duymak,

Akşamın çöküşüyle de, eve huzurla dönmek...

Ve uyumak, kalbinde sevgiliye bir dua,

Ve dudaklarında bir şükür şarkısıyla...'