Deprem mahşeri acılarla, tecrübelerle manevi dünyamızda derin yaralar açtı.

En azından Türkiye için neredeyse eşi görülmemiş geniş bir alanda; hem de muasır medeniyetiyle övündüğümüz ekonomimizin öncü inşaat sektörünün enkaz görüntüleriyle hafızalarımıza kazındı, kazınmaya da devam edecek.

Yıllarca çalışıp didinip edindiği mülklerinde ölenler; mülk kaybetmekle kalmadı; geride gözü yaşlı anneler, babalar, çocuklar, amcalar, sevgililer de bıraktı.

Binlerce insana mezar olan enkazlardan geriye kalan moloz yığınlarıyla dolu kent görüntüleri ve geride bırakmamızın mümkün olmadığı o manzaralar ve bilcümle nutuk tutulması.

İnsanların içlerine akıttığı gözyaşları, acılara rağmen tüm bedenine sinen topyekûn bir acıyı tarif etmek elbette zor.

Varını yokunu kaybeden, dişiyle tırnağıyla tutunduğu ama yoksul ama yoksun bilcümle hayatını enkaz yığınlarının önünde bekleyen çaresizlik nasıl anlatılır, nasıl hissedilir? Bilemiyorum!

…

“Ateş düştüğü yeri yakar” veczi anlamsızlaşıyor ya da “ölüm hepimizin kapısında” özeti yetmiyor yaşadıklarımıza.

Fıtrata, kadere, talihe sığmayan topyekûn bir suçu öteleme kaçışı, külliyen yalan savrulmalar da yetmiyor acıyı anlamlandırmaya.

Bir de üstüne üstlük, hepsinin içinde olduğu suç mahallinde enkazda delil arayan aklın aymazlığı.

Eleştirinin dahi kontrol altında tutulmaya çalışıldığı böylesi bir ahvalde, akıl tutulmasında acının tarifi kadar katlanmayı da zorlaştıran tahakküm.

Merkezi kontrolün yarattığı oto kontrol birçok kişinin kurumun üzerinde: Üzül ama eleştirme.

Hesap içinde hesapların yapıldığı atmosfer acıyı gölgeliyor, çirkinleştiriyor.

Bağırışları, feryatları, eleştirileri fıtratla sınırlamanın derdindeki aklın üste çıkma telaşı, üstten bakışla yönetiyor insanları.

Buraya kadar katlanılabilir bir eleştiri yazısı.

…

Tamam, “asrın felaketi”ni hem de kışın ayazında yaşadık.

Belki de halkın onun üzerine çıkan dayanışma çabası yaramıza merhem olur.

Bu beni, bizi, kendine insan diyen hepimizi mutlu ediyor.

Kimse bir diğerine yardım da siyasi görüşüne bakmıyor, yargılamıyor.

Aksine acı birleştiriyor, kucaklaştırıyor insanları.

Ölen bir çocuğa ağlıyoruz, yeni evli çifte, ölen öldü kalanlara yanayım diyene de…

Bir arada yaşama kültürü, halk ya da ülke olmak bu aslında.

Acıyı bile yaşamada kontrol altına alınmaya çalışılan insan ruhu eziliyorken umut hesapsız insani dayanışmada.