Bir şiir ya da bir hikaye yazıldığı an sahibinin olmaktan çıkar. Adının bende kalmasını isteyen (kendine göre kusuru çok bir acemiymiş. MFÇ) bir şairin kaleminden. Bana çok şey hatırlattı, bir nefeste okudum. Bir daha bir daha. Bir bakın; size neleri hatırlatacak. Buyurun…

sözün bittiği zamanlara denk geliyor ayaklarım

sokaklar geçiriyor gözlerimden

usulca yürümek lazım böyle zamanlarda

parmak uçlarında

yeri incitmeme telaşıyla…

gereksiz bir çaba belki de

günü geceye kavuşturan insan silüetlerinin yokluğu çarpıyor yüzüme

rüzgar, ekmek kokusundan mahrum

cici bici, ilaç atığı kutularda eskimolar

olabildiğince geriye koşmak lazım diyor birileri

bir baştan bir başa sokağı

eller dizde soluklanmak gibisi yok

nefes nefeseyken

kilise duvarının dibinde

…

gençlerin hoyrat yürüyüşüne rast gelen

çocukların kural bilmez sevinçleri

bir yaşlının usul bilen adımlarının gölgesizliği,

ve sokak başlarını tutanların tedirgin gözlerinde hizalanıyor zaman

gri taşların arasında biriken anılar

yüzyıllardır durmuş da akacağı anı bekler gibi

eller tetikte, kulak ölümün sessizliğinde

…

Nedense ansızın dizlerimi bir maçta kanatmak arzusu düşüyor aklıma

yağmura denk çatışma araları

toprak kadar umut da kokuyor

ah insan olma kederi

ölümlere gebe savaşma histeriği

seslerini nefeslerinde saklayanların buğusu

endişe oluyor avuç içlerinde

ve yere damlıyor umut

…

mayınlı sokağın kavşağı,

dut ağacının pervasızlığına aldırmıyor

dört ayaklı minareye veriyor sırtını gençler

yürüyorlar paşa hamamına

sol taraf surp giragos, haci hemit sağ tarafa denk düşüyor

daha aşağısı legleg bahçesi, cumhuriyet ilkokulu

bir koşu varıp soluk soluğa salçalı ekmek

istesem anamdan diye iç geçiriyor içlerinden

zamana sığmayan çocukça bir düş,

anıların depreşisi

ensede namlu soğukluğunda

ölümleri önüne katan kayıp mezarlar

sahipsizliğine ağlıyor sokak…