Hayat pahalılığı aldı başını gidiyor.

Bir arkadaş anlatıyor, dinleyin isterseniz:

28 Nisan’da kentte devam eden kutlamaları balkonda izliyordum. Güzel ben de forma salladım gelen geçene.

Eşim çamaşır makinasının çalışmadığını, su almadığını söyledi. Anlmadığım bir konu olsa da laf olsun torba dolsun deyip kalıp baktım.

Su almayan makine çalışmıyordu. Neyse arayıp ettik yetkili servise ulaştık.

Bir gün sonra sabah gelip baktılar.

400 lira servis ücreti cepte… Amenna sağ edip sol edip baktılar ettiler, kendilerine göre ter döktüler.

Dönüp yüzüme bir bakışı vardı, dizlerim kırıldı. Ne kabahat ettim diye düşünürken.

Derin bir of çekip (Kanser hastasına bakan doktor hassasiyetiyle başladı anlatmaya.

“Makinanın kapağı bozulmuş, ondan kaynaklı çalışmıyor”

Devam etmesini belli etmek için “Evet” dedim yutkunarak…

- Değiştirmemiz lazım.

- Ne kadar tutar?

“5.000 TL” dediğinde dizlerim kırıldı.

- Yahu biz bunu 7-8 bin Liraya aldık. Bir kapak için 5.000 lira çok para.

Başladı artan maaşlardan, SGK’ya, mazottan tüm girdi maliyetlerine kadar gitti.

“Oluru nedir ustam” dedim. 400 TL servis ücretini almayız düz 5.000 olur.

Bir düşünelim deyip zaman istedim. İnternetten benzer modellerin fiyatına baktım.

Ortalama işimizi görecek bir çamaşır makinası en fazla 15.000 TL.

Bir kapak 5 bin TL. İnternetten kapaklara baktım. Fiyatı 1.000 TL.

Uzattım biliyorum geleyim sadede: Velhasıl bizim bize yaptığımızı kimse yapmıyor. Geldin baktın arızayı belirledin. 1.000 TL kapağı sen alıp tak. Bir o kadar işçilik al. Etti sana 2.000 TL. Nedir bu kardeşim? Çaresizliğimize sığınıp resmen zulüm ediyorlar.