Bir göl susar bazen, sanki su değil Sessizlik taşır dipten kıyıya.

Rüzgâr bile korkar dokunmaya,

Çünkü orada —

Bir ismin yankısı var:

Rojin.

Kökü güneşten,

Dalı karanlığa düşmüş bir çiçek gibi.

Kimi gidişler çetindir,

Ne bir mevsim uğurlar,

Ne de yollar hatırlar adımları.

Bir sabah çıkarsın yurt kapısından, Bir çanta, birkaç hayal, Ve sonra...

Zaman donar bir göl kıyısında.

Bir ömür, bir beden,

Bir üniversite kartı kadar sahipsiz kalır.

Adalet,

Adını hep geç kalmış zamanlardan alan tanrıça,

Neden gözlerin bağlı? Bir genç kadının teninde iki yabancı gölge var Ve sen hâlâ terazini tartmaktan acizsin.

Boğulmuş diyorlar —

Ama kim suskunlukla boğulmaz ki bu ülkede?

Rojin,

Sen sadece bir isim değildin. Bir direnişti gözlerin,

Bir parıltıydı hayalin.

Seninle birlikte

Bir toplumun vicdanı da gömüldü Van'ın kıyısına.

Sadece sen değil,

Konuşamayan binlerce kadın susturuldu o gün.

Kız çocukları, anneler,

Aynada sana benzeyen herkes.

GÖL

Her sabah seni yıkıyor hatıralarla.

Sahilin taşları bile yas tutuyor.

Martılar yönünü şaşırmış, Çünkü adaletin pusulası kayıp.

Ve bizler,

Bir şiirle bile olsa

Adını geri çağırmaya çalışıyoruz zamandan,

Çünkü bazı isimler

Unutulursa suç ortaklığı başlar.

Seninle birlikte

Yarım kaldı bir diploma,

Bir gülüş,

Belki bir öğretmen olacaktın,

Belki bir çocuğun ilk harfini öğretecektin.

Ama sana harflerden önce Bir mezar kazıldı bu toprakta. şimdi biz,

Dilsiz kalmasın diye yarınlar, Adını kazıyoruz gökyüzüne:

Rojin.

Bir daha hiç unutulmamak üzere.

Ve diyoruz ki:

Bir kadının kaybı,

Sadece bir hayatın değil,

Bir toplumun geleceğinin yitimidir