Göçmen cesetleri ağına takılan Tunuslu balıkçı: 'İlk seferinde çok korktum, sonra alışmaya başladım. Bir süre sonra ağdan insan çıkarmak, balık çıkarmaktan farksız hale geldi' diyor haberin başlarında. Haber sizi içine çekiyor.

İçerik düzensiz göçmenlerin yaşadıkları acıları anlatıyor.

Tunus kıyıları, Libya’nın içinde bulunduğu şiddet sarmalı nedeniyle göçmenlerin ana tercihi haline geldi ve onların hedefi Avrupa’ya ulaşmak.

Eldeki verilere göre bu yılın Ocak - Nisan tarihleri arasında bu kıyılardan 24 bin göçmen botlarla açılarak İtalya kıyılarına ulaştı.

Bu yolculuklarda kaç kişinin hayatını kaybetmiş olabileceği bilinmiyor. Zira kayıt yok, tutulamıyor. Çünkü ulaşılamıyor.

İnsan kaçakçılarının sektör haline geldiği bu kaçışlardan geriye Akdeniz kıyılarında kalan trajik izleri Usame Dabbebi adlı balıkçı anlatıyor. Her ağ çekişinde umut ve endişe dolu gözlerle ağa takılanlara bakıyor. Çünkü ağa takılan her zaman balık olmuyor.

“Bazen balık yerine, ceset de vurduğu oluyor. İlk kez olduğunda çok korktum ama sonra alışmaya başladım. Bir süre sonra ağdan insan çıkarmak, balık çıkarmaktan farksız hale geldi.”

Üç günlük bir zaman diliminde 15 göçmen cesedini sudan çıkardığını anlatıyor:

“Bir keresinde bir bebek cesedi buldum. Bir bebeğin suçu ne olabilir ki? Ağlamaya başladım. Yetişkinler için durum farklı çünkü onlar yaşadılar. Ama o bebek daha ne yaşamıştı ki?”

Dabbebi, yıllardır yan yana ağ attıkları balıkçıların çoğunun teknelerini insan kaçakçılarına sattıklarını söylüyor:

“Kaçakçılar bana birçok kez, inanılmaz paralar önerdiler. Hep reddettim çünkü eğer benim teknemde biri böyle ölürse kendimi asla affedemezdim.”

Trajik yolculukların nasıl sonlanabildiğini gösteren bir bakıma ölümlerin çetelesinin kısmen tutulduğu bir yer var; mezarlık.

Bir sonraki deniz faciasına hazırlık için yeni mezar yerleri açılıyor sürekli

Yaşadığımız dünyada insan olmanın dayanılmaz ağırlığını anlatan kötülükler yaşıyoruz. İnsanların kaçış nedenlerinin önünü alacak bir dünya mümkün mü?