Ben, ben olamazdım, sevemezdim, merhamet edemezdim, tevbe edemez, kendimi bulamazdım bu denli

Gecelerce göz yaşı dökmenin ne olduğunu bilemezdim

Dedim ya! Ben ben olmazdım, olamazdım

Bağrım yanmazdı bu derece, hoş görülü olamazdım

Gönlüm bir sünger gibi çekemezdi bunca acıyı

Anne olmasaydım eğer, Yakup olup ağlamazdım gecelerce ve gündüzlerce

İbrahim olamazdım bıçağı yavrusunun boğazına çalan

Gönlü boş kalan Musa’nın annesi olamazdım

Hele Meryem hiç olamazdım, yavrusunun onu temize çıkardığı. Minettar kalamazdım beni arındıran yayrularıma

Anne olmasaydım eğer ben, ben olamazdım

Duyamazdım, hissedemez, dokunamazdım, sevemez, merhamet edemezdim

Gecelerce ümmetine ağlayan Rauf’u hiç anlayamazdım mesela

Tevbe edemezdim belkide, keşfedemezdim kendimi böylece...

Çöllerdeki İsmaillerimi, kuyulardaki Yusuflarımı, bıçak altındaki İsmaillerimi, nazlı çiçeklerimi anlayamazdım bu derece

Çölde yapayalnız ve sancılar içerisinde peygamber doğuran Meryem’i

Evlatları için göz yaşı dökenleri hiç anlayamazdım

Ümmetin evlatlarına ümm olamazdım, ümmet olamaz, bütünleşemezdim insanlıkla

Yavruma dua et diye gözlerimin içine bakanları anlayamazdım hiç

Sevmese de biri beni, reddetse de, itse de onu sevmeye devam etmenin ne demek olduğunu kavrayamazdım

Zenginleşemezdim bu denli

Acı çekmenin de güzel olduğunu bilemezdim, insanlaşamazdım

Kendimle barışamaz, kendimi affedemez, değerimi keşfedemezdim

O yüce insanın, “bana kadın sevdirildi” deyişinin anlamını kavrayamaz, kadın olmanın değerini bilemezdim...

“Annelerin ayaklarının altındadır cennet” ne demektir bilemezdim...

Canım annemi affedemez, ona canım diyemez, barışamazdım onunla, göz göze gelmeyi, elini tutmayı, o eli öpmeyi istemezdim bir daha... Affetmenin gerçek manasını keşfedemezdim çünkü..

Anne olmasaydım eğer...