Şımartılmanın daha doğrusu pozitif ayrımcılık öğelerinin bir tutam da olsa sivrildiği toplumlarda gereklilikler güvensiz ve boşlukta hissettirir. Sivrildiği diyorum çünkü hala ütopikbirşey gibi görünüyor bütün Ortadoğu'da. Pozitif ayrımcılığın sadece kadınları tek perdelik bir oyun gibi erkeklerden ayrı tutma, sözüm ona üstün gösterme çabasıyla sınırlandırmanın yanlış olduğu kanaatindeyim ve bunu da belirtmek isterim.

Hala şuursuzca tartıştığımız konuların incir çekirdeği muadili, bayağı ve basit olduğu sezilmiyor mu acaba? Kadın ve erkek eşit mi yada sakız çiğnemek orucu bozar mı yerine böyle cehaletle bir bütün olursak kimse bedenimiz için iki avuç toprak kazar mı diye düşünmek daha yerinde değil midir? Hele ki kocaman bir ülkenin geleceğini adalet sağlayamayanlar yüzünden diri, diri toprağa gömdüğümüz bu günlerde.

Aynı savaşı kaç kere daha kaybedeceğiz bilmiyorum ama cephanemiz tükenmek üzere. Ebeveynleri adını Güven koydu diye sevenlerini yüzüstü bırakmayacak mı bu çocuk? İsmi Adalet diye çok mu adil olacak sanki. Güven riya, Adalet zorba oluverir, belli mi olur? Temenniler gerçeği karşılamakta zorlanıyorsa hayal kurmayı da bırakmamız gerekecek belki. Hayaller mutlu yarınlar inşa ettirmiyor deyip geçeceğiz.

Einstein'ın seksen küsur yıl önce sığınma talebinde bulunduğu ülkem, ailelerinin dişinden tırnağından arttırıp okuttuğu çocukları deyim yerindeyse kapı dışarı ediyor.

Yahu anladık depremi HAARP yaptı, gençler iş beğenmedi, adalet sistemi takım elbiseli caniye kıyak geçti. Herşeye var bir açıklamanız ama bu vurdum duymazlığınız da içimizi, dışımızı HARAP etti anlayın artık. Çok seviyorsunuz bizi, onu da anladık ama biz artık ortaçağ düşünceli beyinler tarafından sevilmek istemiyoruz. Sevilmekten bir hâl olduk zaten. Bu sisteme karşı gelmenin cezası sıtmaya razı etmek midir? O da olur. Giyotinli engizisyona da razıyız.

[email protected],