Kuşlar,

Takmışlar kanatlarını bulutlara,

Uçuyorlar sonsuzluğa doğru.

Sonra,

Dönüp duruyorlar, gözlerimin menzilinde.

Habersizler her şeyden.

Senden, benden,

içimdeki acıdan

Uçuyorlar umarsızca.

...

Ben kuş olsaydım eğer,

Aşardım yolları, dağları

Gelir konardım omuzunun bir köşesine

Dönüp dururdum gülüşünün etrafında

Ayrılmazdım yüreğinin yöresinden

...

Gel gör ki, kanatlarım yok benim.

Uçamadığım gibi yürüyemiyorum da sana doğru.

Tüm yollarım kapalı, taş duvar!

Yüreğin, buzullar ülkesi yüreğime

Bilirim,

Beni görünce solar gülüşünün çiçek yanı

Kelimeler susup kalır.

Sessizlik, kurşun olup geçer içimden,

Gelemem...

Gelirsem kan revan olur, dökülürüm akan sulara

Gelirsem düşerim en diplere, kalkamam sonra

Ancak kuşlardan birini gönderebilirim belki yanına.

Sen farketmeden,

Fısıldar özlemimi kulaklarına.

Yüreğinde ince bir sızı oluşur belki.

Nedenini bilmezsin.

Bir durup düşünürsün.

Sonra devam edersin yoluna.

Ama yüreğin bilir,

O hisseder, tanır beni.

Unutulmamış olmak iyi gelir, ısınır yüreğin.

Yüzünde, güneş açtıran bir gülümseme belirir.

Bir an olsun aklına düşerim belki.

Sana doğru gelen kuşlar olursa, bil ki bendendir.

Sevgimden gökyüzüne süzülmüştür.

Kulak ver, gözle onları.