Eğitim, her şeyin başı. İlk ve en etkili öğretmen de ebeveynlerdir, tartışmasız!

Hepimizin mustarip olduğu, ayıpladığı tutum ve davranışların en başında geleni budur; Bina görevlisine daire başı ödedikleri üç kuruş ücretle çevreyi kirletmeyi /rahatsız etmeyi kendinde hak olarak gören ve bu konuda kötü örnek olan ve kazara duyarlı birileri uyardığında da " Çocuğumu uyaramaz, kızamazsın, sana ne, kapıcının işi ne?" diye saldıran çoğunluk, çevre ve görüntü kirliliğinin baş sorumlusudur!

Her sabah kapılarımızın eşiğine kadar temizleyen belediye emekçileri/site görevlileri bu konuda en masum ve mağdur olan kesimdir. Günlük semt pazarları hijyenden uzak ve çirkin çöp dağlarıyla bu utanç tablosunun bir başka suretidir ne yazık ki.

Tek çözümü;" Alt kattaki huysuz komşular", ya da yönetici kızacak diye değil, çevreyi kirletmenin, rahatsız etmenin doğru bir davranış olmadığının bilincinde olan ve çocuklarına da benimseten " büyüklerin "sayılarının artmasıyla mümkündür! Kirletmeyi, rahatsız etmeyi kendinde "hak" olarak gören zihniyetle değil!

Aidiyet duygusu erozyonu denir buna bence ve kirletip, çevreyi huzursuz etmeyi kendinde hak gören patolojik bir vaka. Ceza korkusu olmadan kendini her şeyin sahibi sanan, oto-kontrolü olmayan bir mental travma. Bunun en bariz örneği; motorlu taşıtlarda emniyet kemeri konusundaki sıkı denetimler ve cezai uygulamaların, trafik kazalarında ölüm ve yaralanmaların oldukça azaldığı gerçeğidir.

Yani, kendisinin v e aracındaki herkesin şiddetli bir çarpışma ve aracın takla atması durumunda yaralanıp ölebileceğini bildiği halde, emniyet kemerini Trafik denetim ekibini fark ettiğinde aceleyle takan bir mantalite. Canını değil, uygulanacak para cezası ve ceza puanını önceleyen bir acayip anlayış.