Kürdlerde nüfus kaydı olamayanlara "Kitim" deniyor.
Seksenli yılların sonlarında büyük bir seferberlik başlatıldı. Özellikle Karacadağ civarında yaşayan köylere Nüfus Müdürlükleri akın akın seferler düzenledi. "Kitim" olanlar koca koca demirbaş defterlerine kaydedildiler. O dönem fotoğrafçılar iyi de para kazandılar. O güne kadar kendi suratlarını sadece aynada görenler, renkli resimlerini Nüfus cüzdanlarında görünce mutlu oldular.
Artık devlet tarafından kabul görüyor ve bayrakları tanınıyordu. Ne güzel.. insanlar resmiyetin "sıcak ve kucaklayıcı" kollarında kendilerini "güvende" hissetmişlerdi..
Yine böyle bir gün "Saklı Nüfus Taraması" için memurlar bir köye gitmişlerdi. Köy okulu binasının gölgesinde masalarını kurmuş kettum olanları kütüklere işliyorlardı.
Seksen yaşındaki kadın evinin balkonundan aşağıda bulunan köyün mugalliti gence okulun önünde toplanan kalabalığın nedenini sormuştu. Fırlama genç yaşlı kadına Kürdçe :
- Pîrê herre hûndir xwe veşêre Hûkumet q...ê pîra jêdike.. (Nine git içeride saklan hükümet yaşlı kadınların cinsel organını kesiyor..!)
Yaşlı kadın korkmuştu ama yine de sordu:
- Wîî peppuk ew ê q...ê pîra çi bikin? (Yaaa eyvah! ne yapacaklarki?) diye sorunca, bizim fırlama :
--Dikin qoltixê teyyara ! (Uçak koltuğunda kullanacaklar!) dediğinde, yaşlı kadın o gün akşama kadar evin en karanlık köşesinde saklanmış..
Vallahi bu Korona günlerinde o yaşlı kadının korkularını yaşıyorum.. psikolojim onunkinden farklı değil, kapı her çaldığında saklanıyorum..