Son yaşadığımız iki seçimdeki atmosfer gibi…

Seçime yüklediğimiz anlamlardan kaynaklı kimimiz hayal kırıklığı, kimimiz aşırı bir sevinç yaşadık.

Hayal kırıklığının sebebi genelde ülkeye daha fazla bir demokrasinin gelebilme ihtimali ve ekonomide yaşanan olumsuzlukların bir anda sona ereceği beklentisi.

Benim gözlemlerim, birçok kişinin ekonominin kim gelirse gelsin ha deyince düzelemeyeceğinin farkında olduğu gerçeğini kabullenmesine rağmen farklı beklentiler içinde olduğu gerçeğiydi.

Çarşı-Pazar hemen düzelmeyecek, maaşlar yine yetmeyecek, eğitimde, sağlıkta fırsat eşitliği vs tüm sorunlar koltuk değişimiyle öyle hemen düzelecek şeyler değil.

Tüm bu gerçekliğe rağmen ana beklenti neydi?

Ülkede tartışılan demokrasiyle alakalı sorunlar ekonomi kadar ön plandaydı.

…

Sonuç, Erdoğan’ın liderliğinde devam yönünde demokratik bir karar olarak ortaya çıktı.

Bunda karizmatik liderlik kadar mevcut politikaları uygun gören bir anlayışın devamı yönünde.

Demokrasi adına yüzde 52 bir “evet”e kim ne diye bilir ki?

Memnuniyetten çok; çıkmazdan çıkaracak olanın yine Erdoğan olacağı yönünde bir milliyetçi bakış da olabilir.

Hayırlı olsun…

…

Gelelim Kılıçdaroğlu’na…

Duruşu, söylemleri cumhurbaşkanlığına yeter bir oya ulaşmayınca herkes kendi özeleştirisini vermeye

Başladı bile.

Kazanlar kaynıyor…

Tüm olumsuzluklara rağmen ortalama yüzde 48’lik bir evet karşılığı var elbette.

İttifaklar arası gri geçişlerin olduğu böylesi bir ortamda neredeyse adım farkı var arada.

Türkiye’nin iyi bir iktidara olduğu kadar en az onun kadar iyi bir muhalefete de ihtiyacı var.

CHP’deki eksik güçlü, deneyimli ve iktidar aygıtlarını sonuna kadar kullanabilen bir rakip karşısında karizmatik bir lider ve iyi bir hatibe ihtiyaç olması.

Evet, deprem yıkımının gölgesinde yorucu olduğu kadar sakin geçen bir seçim karmaşasını daha geride bıraktık.

Kaybedenin olmadığı bir anlayışla, umarım hepimize iyi gelir.