Yokluk içinde varlığı aramak mümkün mü?

Ne kadar yalan varsa hayatımızda toplayıp toplayıp bir yığın oluşturuyoruz.

Tüketen, tükettikçe acıkan ve açlığın yoksunluğun farkına varamayan bir hiçlik işte.

Nasıl ifade edebilirim bilmiyorum.

Şairin dediği gibi kelimeler kifayetsiz kalıyor ya da benim bilgimi aşan bir yoksunluk içindeyim de ben farkında değilim.

Yaşadığımızı sandığımız aslında harcandığımız bir yaşamın gerektiğinden fazla tüketen insan profili.

Bir resim çizmek yeterli gelir belki.

Olğanlaşanı anlatmak için düşük bel, likralı, ayak bileklerini açık bırakan dar bir pantolon mu çizsem?

Ya da illaki göbeği açıkta bırakacak bir tişört, akıllısından bir telefon envayi tür aksesuerları mı?

Tüketen, beyin yakan genç profilleri, zamana bel altından uyum sağlamaya çalışan orta yaş sendromu silahlı, kol saatli, likit akaryakıt canavarlarını mı yoksa?

Cadde, sokak neredeyse aynı tiplerle dolu.

Maddi varlıklarıyla yoksunluğunu gizleyen tipler…

Olmayanla toplumda aidiyetsiz tipler mi?

Tüm alt kimliklerden azade bir ucube nesil fotoğrafı…

Ve her biri eğitimden, eşitlikten, vicdandan, ahlaktan, tokluktan, görgüden uzak.

Varlıklarıyla yokluğu derinleştiren; liyakat, adalet, hak, hukuktan yoksun insan tiplemeleri.

Temel ihtiyaçları bir kenara bırakıyorum da kimi şeylerdeki pahalılık sevindiriyor beni.

Bir gazeteci, bak diyor “bir kahve, bir kruvasan 405 lira bu ülkede”

Asgari ücretlinin bir günlüğüne eşit bir parayı har vurup savuruyor…

Turfanda bulup, hem pahalı diye söylenip hem de buna rağmen satın alan; maaşını dolar üzeri alan topluma aşırı duyarlı gazeteci tiplemesi.

Bir başkası günlük harcaması üzerinden toplumu ezdikçe eziyor sosyal medya üzerinden…

Velhasıl kelam; videoyla ve fotoğrafla envayi türlü paylaşımlar üzerine kurulu üstelik rötuşlu program takviyeli uygulamalarla sahte bir varlık, güzellik, ferahlıkla her gün hayatımıza arzı endam ediyor görgüsüzlük, ahlaksızlık.