Kendi aidiyetine ihanet sabun köpüğünü andırır. Baloncuklar havada uçuşur, sahte ve asla ayakları yere değmeyecek eğreti bir "mutluluk" verir. Baloncuklar havaya savrulurken ihanetin meyveleri iştahla yenir. Yedikçe ihanet hız kazanır baloncuklarla beraber göğe yükselir. İhanet, ardından bir daha, yine ihanet, süper ihanet, mega ihanet, hiper ihanet.

Sonra baloncuklar misali bir bir  patlar ve sönerek aşağıya hızla düşerek lağıma karışır. Bir varmış bir yokmuş gibi. Sosyoloji ve tarihin kaçınılmaz sonucu ve yasası düşünülmeden pervazsız bir hesap hatası ile varılan son durak. Yapı bitti amele paydos!

Bir anımı anlatayım ki mesele iyi anlaşılsın.

Öğrenci iken bir kaç Türk arkadaşla oturmuş kahvede okey oynuyoruz. Cebimde o dönemin kral sigarası Palmall var şimdiki Malbora'ya kırk çeker. Her sigara içişimde çıkarıp etraftakilere de uzatıyorum. Kimse yok demiyor. Derken bir kaç turda sigaram bitti.

Baktım yanımdaki arkadaş cebinden tek tek sigara çıkarıp içiyor. Belki üç dört sigaramı içen bu arkadaşa, "Bir sigara verir misin? " dedim. Yüzüme aval aval bakıp, "Neden verecek mişim? " demez mi? Feriştahım kaydı, beynim ve yüreğim volkanik patlamalar geçiriyor. Bütün vücudum rihter ölçeğini takmayan sarsıntılarla enkaz altında kaldı.. İşte ben de o canım sigaralarıma ihanet etmiştim. Ve acı gerçek yüzüme vurmuştu.

Şimdi Bülent Arınç-Mehmet Metiner diyalogunu görünce yıllar önceki bu anımı hatırladım.

Bütün ihanetçiler,  methiyeler dizdikleri efendileri tarafından bir gün tüm gerçeklerin yüzlerine  söyleneceğini asla unutmasınlar.

Diyarbakır çocuğunun söylemi ile, "Kıyakçılığın sonu ayakçılıktır bıre mın!”

…

Cevat Korkmaz bu gün arayıp hal hatır sordu, "Hastayım" dedim gülerek.

"Xoca hastalandığında 'iyiyim' de, bak acı-macı kalıyor mu? beyninden acıyı sil" dedi. Denedim, beynim, "Cevat gelsin kurtarsın seni" dedi.