Bir zamanlar Kürd olduğu için sevdiği kız tarafından reddedilen bir gencin dramı yüreğimin ortasına yumruk gibi inmişti.

Bu duruma benzer bir anımı ben de paylaşayım istedim.

Yıl: 1984. Cezaevinden yeni çıkmıştım, Okuduğum Üniversiteden hapse düşmem nedeniyle ilişiğim kesilmiş, yeniden üniversite sınavına hazırlanıyordum.

Diyarbakır'da yeni faaliyete girmiş Dicle Dershanesine gidiyordum. Tanıyanlar bilir bir bacağım sakat. Yani şimdiki adlandırma ile Ortopedik engelli, İşkenceci polislerin deyimiyle de "Tekeri Patlak"tım.

Dershanede aynı sırayı paylaştığım bir kıza aşık olmuştum. Ama o bana hiç yüz vermiyordu. Yani aşkım karşılıksız kara bir sevdaya dönüşmüştü.

Bir de yaygın bir anlayış vardı. Engelli olduğum için çocuğum olmaz diye reddedildiğimi sanıyordum. Zaten kızların birçoğundan bu engelim nedeniyle kırmızı kart görmüştüm. Yani açıkçası alışıktım bu duruma..

Hücre teorisini işlediğimiz Biyoloji hocamız genç yakışıklı İhsan hocaya dersten sonra, "Hocam, bir dahaki derste mutlaka bu konuyu anlat" dedim. İhsan hoca gülerek, "Söz anlatacağım" diyerek gitti.

Sonraki gün söz verdiği üzere konuyu anlattı, "Sonradan ortaya çıkan engeller kalıtsal değildir, örneğin Aziz arkadaşımızın sapa sağlam çocukları olur" demişti.

Sevdiğim kızın düşüncesi değişir diye beklerken, maalesef nanay!

Ama ben engelim ile barışıktım, hatta engelim ile dalga geçecek kadar da özgüvenim vardı. Bu nedenle hiç umurumda olmadı, "beni istemeyeni ben hiç istemem" diyerek kankam, aşkım hatta sevdam olan engelime sıkı sıkıya sarıldım. Engelime, "Seni seviyorum!" dedim.

İşte ben de ister bireysel, ister etnik ve ister inançsal değerler veya "engeller" nedeniyle reddedildiğimizde bu "engele" veya değerlere bağlılık temelinde yaşama sarılmalıyız diye düşünüyorum.

Haksız mıyım?