Arada bir Cevat Korkmaz ile ya biraraya gelir veya telefonla muhabbetin dibine vururuz.. Bu güzel sohbetin konu sınırlaması yoktur. Siyasal, sosyal, ekonomik, diplomatik, cinsel, dinsel, fiziksel her ne jehr-u quzûlqurtsel varsa konuşuruz.

Cevat'ın donanımına, mizahına, özellikle de Diyarbekir şehir sosyolojisi hakimiyetine hayranlık duydum hep. Hele insanlığı ve yufka yürekliliği tartışılmaz zaten..

Bu akşamki muhabbetimiz Diyarbekirdi: "Hoca biliyor musun eskiden Köylüler Diyarbakır’a geldiklerinde şehir ahalisi, damlardan onları taşlayıp şehre sokmak istemiyordu. Çünkü Şehir, 'Beg' denilen büyük ailelerin hakim olduğu Kürdçe konuşmayan elitlerden oluşuyordu. Rahmetli Hasan Değer şehirde Zazaları örgütleyerek daha sonra Mehdi Zana köylü orjinli insanların desteği ile bu elit kesimin hakimiyetine son vererek, Şehirin Spartaküs'ü ve Pancho Villası oldular adeta."

Biraz düşününce Cevat'ın bu söylemlerine hak verdim. Küçüklüğümde Mardinkapı semtinde surlara çıkarak köyden alış-veriş için gelenleri karpuz kabuğu bombardımanına tuttuğumuzu anımsadım. Köyden odun kömürlerini eşeklere veya develere yükleyip şehirde satmaya gelen köylülere neler yapmıyorduk ki? Hatta onları her gördüğümüz yerde, "Komırçiii!! hey mın dı we u bare we n…o! " (Kömürcüüüü!! Seni ve yükünü…) diye bağırarak onları kızdırıp aşağıladığımız günler gözlerimin önüne dikildi.

Bazen de şalvarlı köylülere, "Xorto xorto xowarda/yüzünü verdim duwara/arkasını verdim xıyara" diyerek kızdırıp şehrin labirenti andıran daracık sokaklarında peşimizden koşturuyorduk.

İşte Cevat kardeşim, bu sohbetimiz ile beni elli yıl önceki kadim şehrimin sosyolojisi ile yüzleştirdi.

Ne diyeyim bilemiyorum; teşekkürler kardeşim. Hasta halinle bile ülkenin sorunlarını düşünen o güzel beynine sağlık ve acil şifalar diliyorum.