Zaman zalim bir cellat

boynunda bocalayan

omzunda yaralı bir uçurtma barışa söven.

Saçlarında dört nala kişneyen rüzgar

taze yaralarımı yarılayan.

Peki, penceresi olmayan bu sokakların

kaderi ne olacak?

Kanser karası kader...

Seni uyarmıştım sürmeyecektin ellerini karanlıklara.

Bulaştı mı öldürür sabahlarını, sendelersin

gecenin gereksiz girdabında simdi

Uslu biri olacağına dair söz ver küçük

Yola çıkamayacak kadar küçük ayakların.

Düşer incitirsin diz kenarlarını…

Çabuk!

Daha taşımam gereken sarkıllar var...