.../Kurdoğlu kışlasını o gece işkence feryatlarının senfoniyi andıran korkunç gürültüsü sarmıştı yine..

Hava keskin bıçak misali lime lime ediyordu vücudumuzu.. Yer gök yapışık adeta.. Rüzgar hışımla vuruyordu işkencehanenin nemli duvarlarını.

Gözler bağlı, beton zeminde oturmaktan her tarafımız uyuşmuştu. Birden başımda gür davudi bir ses :

--Kalk ayağa lan, üzerindekileri çıkar! diye bağırdı. Ayağa zar zor kalktım. Üzerimdeki elbiseleri soyup çırılçıplak bir halde işkenceye aldılar. Filistin Askısında üzerime buz gibi su döküp elektrik eşliğinde, bir yandan da küfür savuruyorlardı. İşkence ne kadar sürdü bilmiyorum.Posası çıkmış bir meyve misali tekrar eski yerime atıp gittiler.. Çırılçıplak beton zeminde ne kadar kalmışım bilmiyorum. Uyandığımda zangır zangır titriyor ve dişlerimin zangırtısından konuşamaz bir haldeydim.

Gözleri bağlı bir halde el yordamı ile bulduğum elbiselerimi üst üste karışık bir şekilde giydim. Üşümekten adeta gözlerim kapanıyordu.

Sonra gece el ve ayaklar çekilmiş, derin bir sessizlik sarmıştı tüm işkencehaneyi. İşkenceci polisler gitmiş başımızda nöbetçi askerler bırakılmıştı. Birden bir el uzandığını hissettim. Ellerimi sıcacık bir el tutmuştu. Şaşırmıştım. Kulağıma eğilerek fısıltılı bir şekilde:

--Vücuttaki bütün yaralar geçer ama dil yarası asla geçmez yoldaş, diren! dedi. Karadeniz şivesi ile çok etkileyici bir cümleydi bu.. Sonra avuçlarıma sıcacık bir bardak çay tutuşturup gitmişti. O çay, yaşamım boyunca içtiğim en lezzetli çaydı.. O tadı bir daha bulamadım hiç bir çayda.

Benden sonra da işkencede bir kaç kişiye yardım etmiş ve yakalanmış. Adı Muzaffer, Trabzonlu, işkencehanede nöbet tutan görevli bir Askermiş. Sonrası meçhul, ne oldu bilmiyorum.

Tadını beğendiğim, elime aldığım her çay bardağında aklıma hep Trabzonlu Muzaffer düşer.. Anımsar ve hüzünlenirim.

Bir bardak çay ile içimde fırtınalar koparken, yüzünü hiç görmediğim Muzafferin gülümseyen silüeti belirir duvarlarda.