Önümüze sürekli yaşanan şiddet görüntüleri düşüyor.

Bitmiyor; habire hem de en şiddetlisinden şiddet görüntüleri izliyoruz/izleyemiyoruz.

Sabahtan akşama onlarca görüntü şahsen benim psikolojimi bozdu.

Çocuklarıma aman ha diyorum, gereksiz tartışmalara girmeyin, uzak durun telkinlerinde bulunuyorum.

Korkuyorum, endişe ediyorum…

…

Bir genci 25 bıçak darbesiyle öldürmek ne demek; Alkollüymüş üstelik 17 yaşında ve sabıka kaydı da kabarıkmış.

Bir taksici park halşindeki aracına çarpan kişi tarafından korna çaldığı gerekçesiyle satırlı saldırıya uğruyor.

Çocuk henüz, ne ara bulaştı bu kadar suça!

…

Bir başka yerde eğlence merkezinin önünde kurşun yağdırılarak öldürülüyor bir başka biri.

Bir kadın toprağa gömülüyor, başka biri başına taşla vurularak öldürülüyor.

Borç-alacak tartışmalarında ise başka bir travmanın ayak izleri gizli.

Velhasıl toplumsal bir travma yaşıyoruz.

…

Bir de İçişleri Bakanlığı tarafından neredeyse günü birlik yapılan suç örgütlerine yönelik operasyonlar büyük bir gururla paylaşılıyor.

Kimse dönüp, “Ne ara bu kadar suç örgütü ve mafyatik yapılanmalar oluştu?” diye sormuyor, soramıyor…

Elini attığın her yer elinde kalıyor.

Tahsilat, uyuşturucu, hırsızlık ayrı ayrı kategorilerde bağlantılı onlarca suç örgütü neredeyse mesleki bir oda kuracak kadar çoğaldı.

Bu kadar suç örgütü kurulurken, devletin etkili-yetkili birimleri neredeydi peki?

Bunlara bu kadar zaman göz mü yumuldu, görmezden mi gelindi?

İşte cevap bekleyen bu soruyu bir çok kişinin aklını karıştırıyor…

…

Son olarak buraya Balıkesir'de önünü kesen E.Ö. (17) tarafından bıçaklanarak öldürülen üniversite öğrencisi Ata Emre Akman'ın (20) annesinin şu sözünü bırakıyorum: “Ata geçen sene tek başına 11 ülke dolaştı. Ama burada öldü dememeliyiz. Bu katil, Türkiye adalet sisteminin yetiştirdiği bir katildir."