Hedef çocuk olunca tavan yapar duygularım.

Kayıp Narin için insanlıktan çok uzak sözler söylenenler içimi yaktı.

Yok, terörist, yok Kürt, yok bilmem ne!

Dökeceğim içimi küfürlerle ama yeri burası değil.

Şöyle yazıp bir çoğumuz adına içimi rahatlatmış bir arkadaş; ne güzel demiş:

Biz Leyla için, Narin için Kürt olduk.

Eren için Laz, Müslim’e için Yörük olduk.

Eylül için, Ecrin için Türk olduk.

Metrobüste saldırıya uğrayan kız için Suriyeli olduk ama siz insan olamadınız!

Var mı ötesi; Yok.

İnsan değilsiniz, insan; sizi nasipsiz soysuzlar!

Dünyanın hangi coğrafyasında olursa olsun; çocuk çocuktur, insan insandır, anne yine anne, baba yine babadır.

Yürek acıya her yerde aynı atar, ırk, din ayrımı yoktur.

İster Filistin’de ister dünyanın en uzak yerinde ölen insansa hele masum çocuksa gözyaşım aynı akar, yüreğim aynı yanar.

Siz yok musunuz siz ey insan müsveddeleri, ırkla, dinle, dille bölüyorsunuz insanlığı.

Kahrolun, yok olun…

Evet, tüm bunlar, hepsi bir Kürdün kızı için. Evet, biz o her şeyden öte çocuk olan küçük kızın saçının tek teline dünyayı yakarız.

Ha bunu da unutma senin gibiler de o ırkçı lağım çukurunda debelenirken, biz insana, tüm canlılara, doğaya insanca bakmaya devam edeceğiz.

“Kürt’ler şeytanla savaşıyor deseler Şeytana tapacak alçaklar var…” demişti Sırrı Süreyya Önder.

Ne kadar haklıymış.

...

Sosyal medyada şuursuzca fikir yürüten ön yargılıları da aynı kefeye koyuyorum. Hadi Narin’im umut kesmedik, kesmiyoruz senden…

Bunları yaşamana sebep olanların çemberini sen daralt, bir ses ver çocuk sesinle biz duyarız…