Gökyüzüne doğru uzayan binalar fabrika bacalarının yerini aldı

Şikayetimi fabrika bacalarınaydı ama binalar daha feci oldu

Köyler boşaltılınca insanlar şehirde farklı kültür oluşturdu

Sen toplu yaşam hukuku dersin onlar yayvan mahalle anlar

Bu kadar karmaşıklık kendiliğinden gelmedi

Bizim hatamız sonucuydu

Daha hünerimizi ortaya dökemedik dememe gerek kalmadı

Her şey ortada

Dümeni eline geçiren başlıyor bencil olmaya

Bir yandan şikâyet eder bencillikten ama alasını yaşatır topluma

Sahne kocakarı gibi asık surat doğurdu

Su tulumları delinir sahra çöllerinde

Ağızlardan kötü laflar ye yılıyordu

Nefesi bile zor olan havaya karışarak

Yaşama uyum sağlamıyordu

Uyumsuz parçaları yine ben topladım galiba

Ölümcül hastalığa yakalanmış gibi dağınıklığı toplayarak

Bedeli ne ağırmış be bu yaşamın,

şiirimi sana ısmarlarken bu kadar yalnızlık hissedeceğimi düşünmezdim

Bedenimden şiir çıkınca ruhun çıkması gibi vasat kaldım

Gıdasız kaldım

Annesini kaybeden kuzu misali cılız kaldım

Her bir işte hayır vardır diye

Emzirileceğim birden fazla anne buldum

Kendimiz feda edebileceğim nice arkadaş

Beraber göklere çıkacağımız bir de sevgili

Yalnızlık çeken varsa aşk kuyruğuna geçsin şiir geliyor