.. /Beş yaşındaki kız çocuğu Rojin, köylerine misafir gelen şehirli bir ailenin aynı yaşındaki kızı ile konuşurlarken muhabbetlerine kulak kesilmiştim. Köy çocuğu Rojin, şehirli çocuğa:

“Üstündeki elbiseyi kim aldı?” diye sordu.

Şehirli çocuk, "Annem" diye yanıtladı.

Rojin şaşırmıştı.

“Annelerde para olmaz ki” dedi.

Şehirli çocuk, “Benim annemde çok para var, ne istesem alıyor” dedi.

Rojin, şehirli misafirin ayakkabısından, saçındaki kurdeleye kadar kimin aldığını sorduğunda, şehirli çocuk, "Annem" diye yanıtladı.

Sonra oynamaya başladılar.

Misafir çocuk, eşeğe bindi, koyunların sağılmasını, kümeslerden yumurtaların toplanmasını izledi.

Rojin, misafir çocuktan ayrılmıyor ve onu iç geçirerek izlerken, babası yanına geldi. Babasına misafir çocuğun elbise, ayakkabı ve saçlarındaki kurdeleyi göstererek, "Baba, bu kızın elbiseleri çok güzel değil mi? " dediğinde, babası, "Evet kızım" dedi. Sonra babasına dönerek, "Baba sen hiç anneme para vermiyorsun, bak bu çocuğun babası, annesine hep para veriyormuş" dedi.

Baba, "Onlar şehirli kızım, onlar zengin" dediğinde, çocuk, "Biz de şehre taşınalım" diye mızmızlanınca baba, "Tamam kızım biz de şehre taşınacağız" diye çocuğu teselli ettiğinde çocuk büyük bir sevinçle misafir çocuğa, "Biz de şehre taşınıp zengin olacağız" diye çığlık attı.

Rojin, şehir hayatına, cicili bicili elbiselere özenip hayal kurarken, ben şehirden kurtulup köye yerleşme düşleri kuruyordum.

Ne diyelim? İkimizin de içinde yanan özlem, olmayacak duaya amin demeye ne çok benziyordu.