Yaklaştım yanına baktım morali çok bozuk. Dokunsan ağlayacak.

Öyle bir duygusallaşmış ki yüreği gözlerine taşınmış adeta.

Uzaklara bakıyor, arada bir başını gökyüzüne çevirerek gözlerinde biriken damlacıkları kalbine gömüyordu.

Bir müddet konuşmadan yanında oturdum.

Denizdeki dalgalar misali acılar mimiklerinden çekildiğinde sordum:

- Ne oldu, neden üzgünsün abê ?

Gülümsedi ve derin bir iç çekerek yeniden uzaklara, çok uzaklara dikti gözlerini.

“Biliyor musun?” dedi.

“Neyi?” dedim.

- Kaç yıl daha yaşayacağımı.

- Nerden biliyim, hem bu da nereden çıktı?

- Düşünüyorum da, ömrüm bu mücadelede geçti, işkenceler, zindan, acılar, yoksulluklar. Şimdi yanı başımda hayallerimi süsleyen bir ülke, özgür bir vatan inşaa ediliyor. Heyecanla umutla takip ediyorum. Sonra merak ediyorum rüzgarı nasıl esiyor, yağmuru, karı nasıl yağıyor acaba? sokağında gezen kedi ve köpekleri nasıllar?

Kürdistan'ı çok merak ediyormuş.

“Çok merak ediyorsan git gez ve gör” dedim.

Yüzüme acı acı baktı.

Yerinden doğruldu yürüdü arkasına bakmadan gitti.

***

Kanada'da yaşayan bir gurup arkadaş, "Cehennem Kahkahaları" kitabıma ulaşmadıklarını söyleyerek, bu kitaptaki "Çingene Cephesi ve Sağdan Say" adlı öykülerimi paylaşmamı istediler. Ben de özelden mesaj olarak onlara gönderdim.

Facebook ismimi ve yanına öykünün ismini yazsalar zaten karşılarına çıkacak.. Sonra kendi kendime, "Ya teknoloji konusunda ben çok öndeyim, ya da benden daha kötüleri de varmış" diye sevinerek moral buldum wallahi.