Futbolda en sevindiğim şey Türkiye’de Anadolu takımlarının, Dünyada ise endüstriyel futbol ağası olmayan ülkelerinin başarısı.

Her ne kadar Katar’da yapılması çok hazzedilmese de futbolun ve dünyanın üvey evlat muamelesi göre Afrika ve kimi Ortadoğu ülkeleri ile Kuzey Amerika ülkelerinin başarısı beni mutlu eder.

Son olarak Fas’ın Belçika’yı yenmesi, Gana’nın Portekiz karşısındaki dişe diş mücadelesi ve diğer bu kategorideki ülkelerin mücadelelerini hayranlıkla izlerim.

Buna bir nevi üvey evlatların kendilerini gösterme ve mücadele sahası olarak görürüm.

Türkiye’nin katılmaması ayrı bir üzüntü. Olsaydı sanırım rahatlıkla çeyrek ve yarı finale kadar giderdi.

Büyük bir eksiklik.

Türkiye’nin yokluğunda Tunus’un, Gana’nın, Kamerun’un ve hatta Uruguay’ın iyi sonuçlar almasını diliyor ve istiyorum.

Tüm bu ülkeler ezilmeden gelebilecekleri yere kadar gelip bir başarıya imza atarlar umarım.

Kupa tarihinde ilk kez Müslüman bir ülkede oynanan maçlara bir tarafım ve heyecanla takip ediyorum.

Peki, bunlar dışında kim şampiyon olsun diye sorarsanız her kupanın favorileri olduğu kadar bir gönül taraflılığı olarak Arjantin-Brezilya finali görmek isterim Kupa’da.

Bu ne kadar mümkün?

Sürpriz Suudi Arabistan mağlubiyetle kupaya başlayan Arjantin,  2-0 ile Meksika’yı geçti ve Polonya karşısında yapacağı mücadeleden galibiyetle ayrılacağından şüphem yok.

Brezilya’nın 2-0 Sırbıstan galibiyetiyle başlayan kupa seremonisinde normal şartlarda İsviçre’yi rahat geçeceğine inanıyorum.

Diğer favorile elbette son iki dünya kupasının şampiyonları Almanya ve  Fransa’yı es geçmiyorum. Fransa ve Almanya’nın kulüpler düzeyindeki performansları da şampiyonluktaki iddialarını pekiştirir paralelde.

Ve Almanya ve Hırvatistan ile aynı grupta yer alan İspanya’nın şansı da azımsanmayacak ölçüde var. Hırvatistan’ın 2018 dünya kupasında finalde Fransa ile karşılaştığını unutmamak lazım.

Finalin oynanacağı 18 Aralık’a kadar izleyeceğim maçlarda tüm futbolseverler gibi Türkiye’nin olmadığı yavanlıkta heyecanla izleyeceğiz sonucu.