A.Vahap KAYA

Yontma taştan yontulmuş duygular kızar bana

Henüz sarhoşluktan kurtulmadım

Düşüncelerimi bir kıza anlatmadım

Kendim kız olmayı denedim, lakin şiirim kendi cinsinde kaldı

...

Elerinden içki kokan adam içeri girdi

Sahnenin tam ortasında başladı dans etmeye

Sahne onun oyun onun gibi haykırıyordu

Ben buranın ben buranın

ama bir türlü sonunu getiremiyordu sahneyi dolduran sözlerinin

...

Gözlerini yerden kaldırıp bir bana bakıyor

birde narasını daha nasıl süslendiririme

Narası deniz olmuş onu boğuyordu

Ben bir sal olma peşindeki heyecanıma teslim

...

Kalbim ciğerlerimi parçaladı parçalayacak

Kaç şiddetinde deprem yaşanıyor kestiremedim

Göğüs kafesim yüreğime dar gelecek biliyorum

heyheylerim ayaktaydı çünkü

Adam kafasını kaldırdı göz kırptı

ve ne yapıyorsun küçüğüm dedi

Melekeler ona bir şey söylemiş olmalı

Kaşları çatıldı alnından iki ter damlası yanağını okşadı

Gök kuşağına bakar gibi şiirime baktı

Ben yokmuşum gibi davranıp ne yapıyorsun okyanus

sende denizime yer var mı dedi

...

Vardı vardı da sen kimlerdensin diye bir ses işitildi

Ben mi sahneye çıkıp kendine yer açanlardanım

Biraz terbiyem biraz da hevesim az

İşin yoksa bana katılır mısın diye sordu

Şiirim ben yerine aşifte olup koynuna girdi.