Şu Gürsel Tekin hakkında menfi bir yazı yazmıştım da, danışmanı arayıp, “Mahkemde görüşürüz” demişti.

Görüşemedik, geçelim.

Gürsel Tekin, coğrafyasında işlediği tüm günahları temize çeken bir söz etti.

Açıklamasını en az on kere okudum. Özetle, “Meşru bir partiye bakanlık verilebilir” demiş.

Gayet doğal ve yasal.

Tüm çirkin yüzleri gördük bu vesile ile…

Vesikalı Tanju Özcan, peşinden Ağıralioğlu, kontra ataklarla saldırıya geçmişler.

Suriyeliler üzerinden sığınmacı düşmanlığı karşılık bulunca, partiler de havuza atlamış.

Zafer partisi, bu nefret diliyle iki bandına oturdu. Öbür uvertürleri sollamış.

Bakın üç anlamı var bu yaşananların:

1. Gürsel Tekin gibi birine kadar düşmüş, yüzde 13 ekseriyete format atmak.
2. Altılı masaya (hak, hukuk, adalet) talebiyle destek vermeye hazırlanan kitleyi püskürtmek.
3. Millet ittifakının bir kesiminin gizlediği yüzünü görmek.

Basit özetleyeyim: “Oyunu istiyorum, ama seni istemiyorum.”

Meali bu!

***

Altılı masanın oluşum biçimi muhalif kesimde yoğun biçimde tartışılıyor. HDP konusu ayaklarına dolanacak. Cindoruk, Ruhat Mengi’ye verdiği ropörtajda, “Böyle giderse masa değil kasa kazanır” demiş. Kurt siyasetçi tehlikeyi görüyor.

HDP’ye bakanlık mevzusuyla başlayan kavga, masada sandalyesi olan partilerin kitle desteğini sorgulayan açmaza sürükleniyor.

İktidar olmayan partilerin liyakat kriteri aldıkları oylardır.

HDP’ye baraj atlatan klavye anketçileri geçelim.

Metropolün son paylaşımı HDP’siz bir ikbalin iki taraf için de mümkün olamayacağını gösteriyor. Sonuçları Abdülkadir Selvi yazmış: HDP yüzde 13 sınırını bir tık aşmış.

CHP, İYİP ve öbürleri HDP ile zinhar aynı karede olmayacaklarını ilan ettiler. Seçime kadar da bu duruşlarında ısrar edecekler. Mutedil bir dil kullanmaktan bile imtina ediyorlar.

Millet cephesi!

“İYİP faşistlerini gücendirmemek için attığınız taşın ürküttüğünüz kuşa değmeyeceğini de iyi hesap edin!”

Sizi Demirtaş da kurtaramaz sonra.

***

Yaşama dair asıl mesele ne biliyor musunuz?

İnsanlar, sevmeyi unutmuşlar.

***

Aşıklar bayramı…

“Baba dediğin yarım kalmış bir kelimedir.”

İlmik ilmik döşenmiş finale uzayan yolun taşları.

Doğrudur, “Her zaman yarım kalır.”