A.Vahap Kaya
Yalnızım gece karanlığı üzerime yağıyor
Sen olmazsan dayanamam bunu da biliyorum
Yıldızlar savaşıyordu sıkılmış olmalı gökyüzünde
Yerde ise lambalar fenerleri ayaklar altına alıyordu
…
Bin yıldır yaşıyorum bu şehirde
Bin yıldır bu kadar zalimlik yaşanmadı
Aydınlık yerine ölüm yağıyordu bu şehrin üzerine
Sokakları ölüm kokuyordu ölüm sessizliğinde
…
Benim tek çarem kalmıştı buhar olup yaşamaktı bu şehrin göğünde
Bir utanç vardı
Bir utanca boğulma vardı duygularımda yetersizliğim
Biliyorum
Kendimi tanıyorum şiirimi de
Kendimi feda etmekti olanlara şahitlik için
Belki bu gün olmazdı
Belki yarında
Ama biliyorum aşkım üstün gelecekti
…
Amansız şartlara göğüs gerdim
Kendimi her gün yeniden aşık buldum
Kelimelerin canına okuyup onları çifte sürdüm
Şafağa ramak kala teslim olmak var mıydı aşkın kanununda
…
Kanunları kendi yazar okuyucu kendisi
Yaşama kendisi hükmeder uygulayıcısı yine kendisi
Ben bir sefer eleğinden geçmişim bir daha şüphe etmem bedeli ölesi
Bu günden yarına akan nehrin tek çaresi
Görüntüye işlenip yaşamı incelemesi
Böler karanlığı getirir aydınlığı.
