A.Vahap Kaya

Yalnızım gece karanlığı üzerime yağıyor

Sen olmazsan dayanamam bunu da biliyorum

Yıldızlar savaşıyordu sıkılmış olmalı gökyüzünde

Yerde ise lambalar fenerleri ayaklar altına alıyordu

...

Bin yıldır yaşıyorum bu şehirde

Bin yıldır bu kadar zalimlik yaşanmadı

Aydınlık yerine ölüm yağıyordu bu şehrin üzerine

Sokakları ölüm kokuyordu ölüm sessizliğinde

...

Benim tek çarem kalmıştı buhar olup yaşamaktı bu şehrin göğünde

Bir utanç vardı

Bir utanca boğulma vardı duygularımda yetersizliğim

Biliyorum

Kendimi tanıyorum şiirimi de

Kendimi feda etmekti olanlara şahitlik için

Belki bu gün olmazdı

Belki yarında

Ama biliyorum aşkım üstün gelecekti

...

Amansız şartlara göğüs gerdim

Kendimi her gün yeniden aşık buldum

Kelimelerin canına okuyup onları çifte sürdüm

Şafağa ramak kala teslim olmak var mıydı aşkın kanununda

...

Kanunları kendi yazar okuyucu kendisi

Yaşama kendisi hükmeder uygulayıcısı yine kendisi

Ben bir sefer eleğinden geçmişim bir daha şüphe etmem bedeli ölesi

Bu günden yarına akan nehrin tek çaresi

Görüntüye işlenip yaşamı incelemesi

Böler karanlığı getirir aydınlığı.