Dönüp dolaşıp aynı yere gelmek ne kadar kötü.

Bir şiddet sarmalındaki helezon yapılar gibiyiz; dönüp dolaşıp aynı yere geliyoruz.

Ateş düştüğü yeri yakıyor ama ateşin düştüğü ocaklarla toplum olarak bizler de üzülüp kahroluyoruz.

Anneler, babalar, kardeşler, halalar, teyzeler, amcalar, dayılar ve eşlerin yüreğine düşen kor ateş bizlerin de içine işledi.

Kelimelerin kifayetsizliğine sığınıp bir şiirle sizleri baş başa bırakıyorum…

Ne demeli şimdi

Bir çiğdemin toprağı yırtışını seyredişim

Göğe mi dokunmalı ucuna mı körpe filizin

Öyleyse karanlık sokaklarda koştuğumu düşün

Ay gene bir kadın gibi sarkıyorken denize

Dirseklerimle böğrüme gömdüğüm titremeyi düşün

Oradan göğsümü kaplayışını soğuk bir terin

İlk sözcüğü anlamla birleştiren çocuğu düşün

Onun kavradıkça derinleşen şarkısını

…

Vay perçemle günün huysuzluğu dolaşan kısrak

Vay acemi öpüşlerden gövdeme boşalan acımtırak haz

Telaş kıvranış parıltılı gözlerdeki atılganlık

Ya görevin ne senin görevin

Oynaşmak değil mi içimdeki savaşmak duygusuyla

Ve benim nevresimim kararmışsa kirden rutubetten

Sarhoşsam gülümseyişler ağlayışlarda

Ve kaynak sularıyla üstüme yağan aydınlık hülyaları

Senden gelen ısıyla koruyorsam

…

Ne demeli şimdi

Ey serçelerin sabahlarla bölüştüğü cıvıltı

Ey bir romanın olur olmaz yerinde dikkati çeken hayal

Kalbimi çevreleyen sevda gözeneği

Acıyış şefkat umursayış hırçınlık seli

Beni düşün öyleyse

Beni hayretin ve karanlığın eşiğinde

Beni fitillerde başlayan bir fısıltı

Anında ilk satırını yazarken bir bildirinin

Kulaktan kulağa dolaşan haberlerin bağrında

Beni dar camlarda değil

Bir bulutun seyrinde düşün

Burada ortasında sıçraya sıçraya kabaran alevlerin