Yüreğine sığındığım coğrafya cennetten ötesi

Salkım saçak gül bahçesinden İştar’ı seçtim

Aşk acısıyla bu kadar kötü olsa dahi sen kötü değildin

Tedbirlerim ve dalgalanmaların yarattığı direnç senleşti bugün

Savrulan savrulur biz yaşamı ayakta tutan umut misali kolonlarız

Her darbe her karşılaşma sizi biraz daha olgunlaştırıp bilginleştiriyor

Yok, yere değildi çabalarımın yıldızları dalgalandıran cinsinden oluşu

Seni kendinden parçalarla evren haline getiren yaşanılası yer

Dahasına bedeliyle talip olup gemi niyetine yürekleri yüzdürür sevdasında

Durup dinlenme bilmeden iyilik meleğine dönüştüğün gözlerimdeki fotoğrafın hala canlı

Bir imrenme ve bir iç çekişle seni şahla gözlerle sevilesi, aşık olunası diye hatırlarım

Doruktaki bütün duyguların merkezine yerleştirdiğin gül bahçesi sevda üretir

Şimdi karanlıktan sonra hayat bulan çiçeğin poleniyim adeta

Sabahlara dek süren ifşalardan sonra toplanan arıların tümü sen gibi düşünür

Hizmete koşulmuş duyguların tümü eşliğinde ölümden değil kötülükten korunurum

Çalışmadan sonra değer alan cinsinden olmayı yalvararak mevki almaya tercih ederim

Sen tarzında çekerim restimi(bayrağımı) eyvallahım yoktur dünyaya

Ani ve istem dışı davranışların totalindeki aysberg değildi dokunuşlarımız

Ne pahasına olursa olsun hayat ile karşılaşmayı rüyalara bırakmayan

Yemek için yaşamayıp yaşamak için yiyen cinsinden bir edayla

Emeğimizi iyiyi kötüyü ayırt edecek insanların safına güç katmaya ayıran

Şelalenin üzerinde aktığı dağ olduğunu gördüğümde yeni görevlere koşardı kelimelerim

Gül bahçesinden bir daha sana seslenirim Nirvana’m, İştar’ım neredesin, ses ver diye

Sesin geldiği sürece çocuk kalacaktık ve çocukça masumluklarımız üretkenliğine devam edecektir.