Diyarbakırlı Şerivan’ın ‘Köklerin Göçü’ sergisi sanat severlerle buluştu

Diyarbakırlı Sanatçı Şerivan Tutuş, Ankara’nın ardından 2. kişisel resim sergisi “Köklerin Göçü” ile İstanbul’da sanat severlerle buluştu. Mustafa Doğan küratörlüğünde 3-13 Mayıs tarihlerinde Metrohan’da sanat severlerin yoğun ilgisiyle buluşan sanatçı Tutuş, 22 hikaye ve resimden oluşan karma sergi de güzel anlar hissettiriyor.

Sergiye ilişkin duygularını paylaşan Tutuş, resim ve sanat tarihine olan yoğun ilgim ve sevgim beni bu alanlarda eğitimler almaya yönelttiğini söyledi.

İLK KİŞİSEL RESİM SERGİSİ MART’TAYDI

Bilgi birikimim ve duygularının yansıdığı ilk kişisel resim sergisini 1-7 Mart’ta Ankara Nazım Hikmet Kültür Merkezi’nde açtığını anımsatan Tutuş, şunları kaydetti:

“Göç’ü anlatmak için belki takvim sayfalarında kaybolmak gerekiyordu önce. Ama ben tabiatı kendime rota edinerek göçle yeniden varoluşu tercih ettim. Beyin göçü, İşçi göçü, Mevsimlik Göç, Sürekli Göç, Zorunlu Göç..

Bu hikayede tüm bu başlangıçlar, bir ağacın renkleri ve kökleriyle anlatıldı. 22 hikaye.. 22 resim.. Sizleri sergim bitmeden gelmeye davet ediyorum.”

“Köklerin Göçü” sergisinin ana teması

Ben bir çam ağacıyım…

Kokusunu tanıdığım ve doğduğumdan beri köklerimin sımsıkı sarıldığı topraktan uzaktayım. Ben, Anadolu’dan başlayıp tüm dünyaya yayılan göçün bir parçasıyım.

Ben bir çam ağacıyım…

Başka nereye gider, nerede kök salarım ki? Dallarıma kuşlar başka nerede konar? Kozalaklarım başka hangi topraklarda tutunabilir ki?

Ahh, sorular!

Belki de her şey sizinle başladı. Ben kimim? Benim köklerim nerede? Neden buradayım?

Göçüm sorularla devam ediyorken ben sadece ait olmayı tekrar hissetmek istiyorum. Köklerim tekrar suya kavuşabilecek mi? Ya gittiğim yerde toprak beni kabul etmeyip köklerimi kırarsa? Toprağın, köklerimi kabul etmesi için daha ne kadar yolum var?

Bir anda karşıma çıkan başka çam ağaçlarının görkemiyle büyüleniyorum. Onları rahatsız etmemek için kıyıda köşede bir yer buluyorum. Toprak ananın özlediğim o tanıdık kokusu içime doluyor. Belki de o kadar zor olmaz yeni bir yuva bulup kabullenilmem.

Kafamı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum. Geldiğim yere ne kadar da benziyor. Güneş, bütün renkleriyle gökyüzüne doğarken acaba ben bu renk sarmalının neresindeyim? Başımı indirip ormana tekrar baktığımda binlerce rengin hep beraber ışık saçarak dans ettiğini görüyorum.

Ben de o ışığın bir parçası olduğum için mutluyum. Artık kaygılanmaya gerek yok. Ve artık hangi renk olduğumun da bir önemi yok.

Şunu anlıyorum ki nereye gidersem gideyim köklerim hep benimle…

Yeter ki renklerle köklerimi aydınlatayım.

Ey sonsuz ışık!

Kendimi sonsuzluğuna emanet ediyorum.

Renklerin dansında buluşmak üzere.