A.Vahap KAYA
Yontma taştan yontulmuş duygular kızar bana
Henüz sarhoşluktan kurtulmadım
Düşüncelerimi bir kıza anlatmadım
Kendim kız olmayı denedim, lakin şiirim kendi cinsinde kaldı
...
Elerinden içki kokan adam içeri girdi
Sahnenin tam ortasında başladı dans etmeye
Sahne onun oyun onun gibi haykırıyordu
Ben buranın ben buranın
ama bir türlü sonunu getiremiyordu sahneyi dolduran sözlerinin
...
Gözlerini yerden kaldırıp bir bana bakıyor
birde narasını daha nasıl süslendiririme
Narası deniz olmuş onu boğuyordu
Ben bir sal olma peşindeki heyecanıma teslim
...
Kalbim ciğerlerimi parçaladı parçalayacak
Kaç şiddetinde deprem yaşanıyor kestiremedim
Göğüs kafesim yüreğime dar gelecek biliyorum
heyheylerim ayaktaydı çünkü
Adam kafasını kaldırdı göz kırptı
ve ne yapıyorsun küçüğüm dedi
Melekeler ona bir şey söylemiş olmalı
Kaşları çatıldı alnından iki ter damlası yanağını okşadı
Gök kuşağına bakar gibi şiirime baktı
Ben yokmuşum gibi davranıp ne yapıyorsun okyanus
sende denizime yer var mı dedi
...
Vardı vardı da sen kimlerdensin diye bir ses işitildi
Ben mi sahneye çıkıp kendine yer açanlardanım
Biraz terbiyem biraz da hevesim az
İşin yoksa bana katılır mısın diye sordu
Şiirim ben yerine aşifte olup koynuna girdi.