Hissettiğim bazı şeyler var. Bazı boşluklar... Ne yaparsam yapayım, kapanmayan eksiklikler.
Bir tarafımı hep eksik hissettiren bu şey ne!
Son parçasını kaybetmiş bir yapboz gibiyim. Onu bulsam, tamamlanacak sanki hikayem.
Arıyorum, yürüyorum, gözlüyorum...
ama yok...
Çok uzaklardan bir ses, bir his...
Yaklaşamıyorum.
Bir gidebilsem, bambaşka olacak her şey. Belki de griden mavilere dönüşecek göğüm. Bir gidebilsem tamamlanacak sanki tüm eksik hayallerim.
Karanlığa hapsolmuş gibiyim. Bir ışık var, nereden geldiğini bilmediğim. Yürüyecek takatim kalmadı artık. Ben ışığa değil de, ışık bana gelse? Beni aydınlığa kavuştursa, kurtarsa beni bu koca karanlıktan. Nereye - neye gittiğimi bilsem ben de.
Çiçekli bir yol var önümde, biliyorum. Kokuları geliyor yaseminlerin burnuma. Belli ki umut var, belli ki bu yolun sonunda bir ışık var. Ona ulaşınca, varacağım mutluluğa.
Bacaklarım tutsa yürüyeceğim. Çiçeklerin kokusu değil, yaprakları tenimde yer edene dek...
Kim bilir, belki de bir çiçek tarlasının çukurundayımdır. Çıkabilsem, görkemli bir gökkuşağına dönüşeceğimdir. Bir el uzatanım olsa kurtulacağımdır buradan. Hangi yoldaş eksiğimi tamam eder ki ? O son parça, ayaklanıp gelse ya bana. Tamamlasak büyük resmi. Benim de yolum aydınlansa artık. Söz, ben yine yürümeye devam ederim. Sen de bana doğru gel. Elbet varacağız birlikte aydınlığa. Bir olacak, tamam olacağız. Çiçekler tenimde yer ettiğinde.