Almanya’dan Türkiye’ye uzanan ilginç bir aşk hikayesi…
Bir karı-kocanın gurbet mektuplarını yazan iki kişinin birbirlerini hiç görmeden yaşadıkları ve mutlu sonla biten aşklarını paylaşmış Reha Ruhavioğlu.
Okumaya buyurun…
12 işçi Köln’de bir pansiyonda kalıyorduk.
Bizim pansiyonun en yaşlısı Muharrem abinin okuma yazması yoktu.
Bir gün elinde mektupla geldi, “Yengen yollamıştır belki bana şunu okur musun Bayram?” dedi.
Bir kıyıya geçtik, mektubunu tane tane okudum. Yenge yollamıştı. Hem dinledi, hem de ağladı.
Birkaç gün sonra “Bir de bir cevap yazalım Bayram” dedi. Oturduk iki sayfa mektup yazdık.
Gel zaman git zaman bu iş benim üstüme kaldı.
2 haftada bir mektup okuyup ona cevap yazıyorduk. Artık aileden bir sayılırdım, her şeylerini biliyordum.
Son mektupta Muharrem abinin hanımı, “Sağolsun bizim komşunun kızı ne zaman istesem sana mektup yazıyor” diye not düşmüş.
Meğer yengenin de okuma yazması yokmuş, O da tanıdık birine yazdırıyormuş. Muharrem abi cevap mektubunda, “Allah razı olsun bizim Bayram da beni kırmıyor, hem okuyor, hem yazıyor” diye not yazdırdı.
İşte her şey o günden sonra başladı.
Ben Muharrem abiden habersiz mektubun sonuna “Gülizar hanım yazınız da pek güzelmiş, okunması çok kolay” minvalinde bir not yazınca O da bana bir şeyler yazdı.
O notlar zamanla çeyrek sayfa hatta yarım sayfayı bulmaya başladı.
Tabi ne Muharrem abi ne de yenge durumdan habersiz…
Öyle öyle biz işi büyüttük.
Gülizar ailesinden çekindiği için kendisine direk mektup yazamıyordum ama Muharrem abinin mektubunun bir kısmını kendime ayırıp öyle haberleşiyordum. O da aynısını bana yapıyordu.
Yani onların gurbet mektupları bizim de aşk mektuplarımız olmuştu aynı zamanda.
Çok vakit geçmeden konuyu Muharrem abiye açtım. “Ulan Bayram ben bir söylüyordum, sen üç yazıyordun, meğer ondanmış” deyip gülüştük.
…
Bir süre sonra Gülizar’ı istemeye gittik, 45 ay içinde evlendik çok şükür. Ama o mektupları bize vermediler. Aşk mektuplarımız onlarda kaldı.