İstanbul'da hiç üzüm yemem, ne tadı ne de tipini severim. Gözünü sevdiğim şire üzümünün popülerliği ile şenlenmiş damak tadım başka üzüme tahammül etmez ve hemen taca atar.
Hep şire üzümü, yanında salamura peynir ve Diyarbekire has henüz dumanı üstünde açık ekmek ile bir öğlen yemeği ne güzel olurdu. Diyarbekire gelmişim bu fırsatı heba edemem.. Kimbilir belki bir daha gelmek kısmet olmayabilir..
Bugün bir markete gidip üzüm ve peyniri aldım. Hemen karşıdaki fırında pişen ve kokusu her yana dağılan sıcacık ekmeğimi de alıp açık bir alana gittim. Islak Çimlerin üzerine yaydım kendimi.. Ohhh.. gel keyfim gel..
Gelip geçenler hayretle bakıyorlar. Ben umursamıyorum bile çok ta tın.. Ben midemi değil hayallerimi ve özlemlerimi doyuruyordum, bu durumdan bi haber insanlara dert anlatamam valla..
Ohhh afiyetle yedim ve şimdi önümde kaçak çay ve sigaram ile Diyarbekiri yaşıyorum..
…
Meheme İstanbul’da gezinirken, iki kişinin birbirleri ile kıyasıya kavga ettiğini görmüş. Kimse kavgayı ayırmak için kılını bile kıpırdatmıyor.
Meheme bir kaplan çevikliği ile araya girerek onları sakinleştirmeye çalışıyor. Kavga edenlerden biri kulaklarına kadar uzanan pala bıyığı ile kendisinden daha genç olan Diyarbakırlıya müthiş bir öfke ile saldırıyordu. Sonunda onları sakinleştirip bir parka götürüyor.
Ağacın altına oturarak birer sigara içtikten sonra aralarında geçen kavga nedenini soruyor.
Palabıyıklı adam:
- Abê ben Sivaslıyım İstanbul’a ilk defa geliyorum. Arkadaşımla burada gezerken, bu Diyarbakırlı genç yüzüme dik dik bakarak güldü ve bana "Devquz" dedi. Ben anlamadım ama yanımdaki arkadaşım Kürdce bildiği için bu gencin bana "A.cık ağızlı" dediğini söyledi.
Meheme biraz düşündükten sonra gülümseyerek Palabıyıklı Sivaslıya :
- Ma abê bunda ne var, çocuk sana kötü bir şey dememiş ki. Bizim oralarda böyle güzel palabıyığı olanlara biz "Devqûz" diyoruz dediğinde Sivaslının yüzüne neşe gelmişti, elini pos bıyıklarına götürüp kulaklarına doğru götürerek:
- Valla biz Sivas’ta beş kardeşik, her beşimiz de aha böyle Devquzık!