Kapı zili çaldı.. bizim hanım balkondan aşağıya bakıverdi. Yine her zamanki sert üslubuyla :
- Allah versin allah versin !!! diye bağırarak içeriye girdi.
- Kimdi, ne istiyordu? diye sordum.
Umursamaz bir tavırla Kürdce:
- Oooofff ez çı zanım, disa ev rojan parsek pır bune. (Ooofff ne bileyim yine bugünlerde dilenciler çoğalmış) dedi.
- Ya hanım bir şeyler verseydin bari, kapıya gelen biri boş çevrilmez.. demeye kalmadan, kapı zili yine çalmaya başladı. Bu kez balkona ben gittim. İki -üç hanım ve yanlarında iki erkek, ellerinde afiş ve broşürler ile çantalar var.
- Beyefendi biz ....... partisinden geliyoruz. Müsaitseniz biraz konuşmak isteriz, dediklerinde ben hiç bir şey söylemeden içeriye girdim ve hanıma:
- Dilenci değil yahu, bunlar partilerin adamları oy istiyorlar, en iyisi sen cevap ver, güzel ve yumuşak bir dille müsait olmadığımızı söyle dedim. Hanım tekrar balkona çıktı ve yarı Kürdce, yarı Türkçe :
- Walla bavê mın bızım oxıma-yazmax yoxtır, û bızım cüzdan qeybolmiştır, çox aradım hema gine yoxtır, hetta roja pazarê Allah büyüktır.. de oxırbe !
Demedi demeyin, yakında yine siyasi dilenciler kapı kapı dolaşacaklar…
Ya , "Allah versin!” deyin, ya da benim eşbaşkanım, gibi, "Walla bizim Cüzdan qeybolmiş!” deyin yoksa kurtuluş yok bunlardan.
…
/Hani beyazlara bürünmüş bir hemşire gelip, "Hazırlan" der ya.. sonra bir sedye üzerinde kocaman bir salona götürülürsün, yakınların hüzünlüdür, sahte gülümsemelerin arkasına gizler tüm gözyaşlarını.. Ardından yüzü maskeli, yeşiller kuşanmış ellere teslim edilirsin.. Kollarında serum, yüreğine hüzün çökmüştür.
Başlar rutin muhabbetler:
- Nerelisin? ne iş yaparsın?
Daha bitmemiş sorulara cevap veremeden belki de hiç uyanamayacağın bir uykuya doğru yol alır tüm hayaller.
Her yolculuk belki de uyanamayacağın bir uykudur aslında..
Bir ayrılık, bir yoksulluk bir ölüm.