İşlenen her suç; kamu düzenini sağlamakla sorumlu olan otoritelerin kusurlarının sonucudur. Suçlu “otoriteye rağmen” suçu işleyebilen kişidir.
Kanun koyucu suç işlenmesinin önüne geçmek için suç teşkil eden fiillerin icra edilmesine caydırıcı yaptırımlar içeren bir takım sonuçlar bağlamıştır.
Hukuktaki yaptırımların ne derece caydırıcı oldukları, hatta caydırıcı olup olmadıkları doktrinde tartışma konusudur. Kimi suçlarda yaptırımlar ne kadar ağır olsa da insanlar üzerinde bir korku yaratmamakta ve suç yine işlenmektedir.
Hukuk devletini asıl yaralayan durum yaptırımların caydırıcı olup olmaması değil; yaptırımların, her koşulda ve her durumda aynı olan kişilere eşit uygulanmamasıdır.
Uygulamalardaki bu eşitsizlik hukuk devleti ilkesinin sarsılmasına sebebiyet verir. Bu ilkenin temel düşüncelerinden biri halkın otoriteye ve adalete olan güven duygusunu sağlamak ve muhafaza etmektir.
Aynı durumda olan insanlara farklı yaptırımlar uygulandığında ya da birini yaptırıma tabi tutup bir diğerini aynı durumdayken yaptırıma tabi tutmaksızın serbest bırakmak; hem "toplumun adalete olan güvenini" hem de yaptırım hukukunun sağlamaya çalıştığı bir diğer durum olan "suçluyu ıslah edip topluma kazandırma hedefini" ortadan kaldırır.
Cezasızlık politikasıyla ilgili; Fransız aristokrat ve felsefeci Marquis de Sade'in aforizmalarından oluşan 'En Çok Kendisine Yabancıdır İnsan' isimli eserindeki şu satırlara değinmek istiyorum;
"XV. Louis nedensiz yere birini öldüren Charolais isimli bir adama, "Sizi affediyorum" demişti, "ama sizi öldürecek kişiyi de affedeceğim." Cinayete karşı çıkartılacak bütün kanunların temelinde bu yüce ilke olmalıdır."
Ve son olarak; Marquis de Sade'in yine aynı kitabında yazdığı "Hiçbir şey kişinin cezasız kalmış ilk suçu kadar cesaretlendirici olamaz." sözü, cezasızlık politikalarının toplumda nasıl yayılım göstereceğini ve ne tür tehlikeli sonuçlara sebebiyet vereceğini en etkili şekliyle ifade etmektedir.