Bir dans grubu parkta gösteri yapıyor, bir başka grupta durup tekbir getirerek karşı duruyor. Saldırı, arbede; sonrasını biliyorsunuz.
Bunun üzerine kopan bir kıyamet…
Özgürlük, kısıtlama, karşı duruş vs…
Tadı zaten kaçmış bir bilinçsizlik halinde tartışıyoruz bunları…
Seven var, sevmeyen, isteyen istemeyen…
Tercih meselesi.
İsteyen istemeyeni örümcek kafalılıkla suçluyor.
Üstelik tam da kayyım tartışmaları yaşanırken; bir dizi insan silueti tartışıyor bunları.
Biri özgürlük diyor, biri yozlaşma, beri yandan irade gaspı tartışmaları…
Kriminalize edilmeye çabalanan bir haleti ruhiye her iki tarafta da.
Ortak nokta toplum olma hali…
Herkesin ama herkesin herkese tahammül etme hali!
Şöyle diyor şair;
Dostum, dostum, güzel dostum
Bu ne beter çizgidir, bu
Bu ne çıldırtan denge
Yaprak döker bir yanımız
Bir yanımız bahar, bahçe
Bir yanım mavi yosun
Dalgalanır sularda
...
Ne dalga da mavi yosun ne bir yanı yaprak dökeni velhasıl kimse kimseyi anllamıyor.
Bana kalırsa her iki taraf da dejenere olmuş bir ruh halinde.
Dejenere diyorum; zira içleri boş her iki tarafında.
Yoksulluğun diz boyu olduğu, uyuşturucunun, fuhuşun diz boyu olduğu, suç örgütlerinin cirit attığı bir kentte mavi yosun romantikliği dans ile mi aşılacak bu sorunlar.
Ya da tekbir getirip saldırarak mı çözülecek sorunlar.
Boğazına kadar batmış bir toplumun acı hali kimsenin umurunda değil.
Tıpkı Sur’da olaylar olurken kahvede hokeye dönen umarsızlardan hiçbir farkınız yok…
Toplum yok oluyor toplum.
Mahallede yangında saç tarayandan farkınız yok sizi özgürlük tutkunları sizi.
Mezar arasında harman, sizden de topluma hiçbir fayda olmaz…