Hepimiz eğitimizde tercihlerde bulunduk ve mezun olduk. Tabiri caizse kalifiyeli mezun.
Hiçbirimiz kendi mesleğimizi yürütemiyoruz, yürütemedik ve yürütebilmek için yeterli koşullar yok. Bu koşullar yanlış yapılanmalarla oluşan bir kıtlığa örnek.
Bu durumdayken bizler seçimlerimizi bizleri sömüren, uzun çalışma saatlerine tabi tutulan, mobbingin had safhada olduğu çalışma koşullarından yana seçtik.
Severek değil, zorunluluktan…
Ülkemizde geçim probleminin bu kadar had safhada olduğu dönemde bu tür koşulları da göz ardı etmememiz olanaksız…
Emekçiler hakkını savunmayı bırakıp çalışma şartlarına boyun eğme eğilimindeler. Ekmek parası tabiri caizse…
Bu noktada kendimizi mi suçlamamız gerekiyor bilemedim. Seçmiş olduğumuz eylemlerden kendimiz sorumlu değil miyiz? Belki de mecburiyetten seçmiş olduğumuz koşullar bizleri sömürüyor.
Patron her zaman daha fazlasını ister, emekçi her zaman daha iyi koşullar ister ve bu savaşın tek kazananı patron olur.
Emekçilerin asgari ücretin altında çalıştırıldığı, uzun çalışma saatlerine maruz kaldığı, mobbinge uğradığı, emeğinin karşılığını alamadığı bir çalışma düzeni dayatılıyor.
Yaşanılan sorunun herkesin bilmesine rağmen denetleyen kurumlar 3 maymunu oynuyor. Bugün Diyarbakır’daki işletmelere yönelik yapılacak denetimlerde birçoğunda sorunlar ortaya çıkacaktır.