Ahmed Arif'in bana anlattığı; diyor ki, "Cahit abi, büyük bir şair". Cahit abiyi çok seviyordu. "Eyi babayiğit, hemşerimiz üstelik," diyordu: "Bazen masasına gidiyordum. Çok kibar, çok soylu bir adamdı. İzzet ikramda bulunurdu. Ben, diyor, kendisine o gün yazmış olduğum bir şiirimi okudum. Masada var sekiz on kişi. Hepsi şair mair adamlar. Ben bu şiiri okur okumaz, Cahit abi, birden masadakilere döndü ve 'susun!' dedi, 'Ahmed Arif şiirin belini getiriyor!' ilk önce tuhafıma gitti bu. Hakaret telakki ettim bu sözleri. Ama sonra bu sözler müthiş bir moral verdi. Kendi kendimin şairi olduğumu anladım. Böyle bir sözû herkes söyleyemez; şiirin belini getirmek!"
…
"Çıngıraksız, rehbersiz deve kervanı nasıl/İpekli mallarını kimseye göstermeden/Sonu gelmez kumlara uzanırsa muttasıl/Ömrüm böyle esrarlı geçecek ses vermeden
/Ve böylece bu ömür, bu ömür her dakika/Bir buz parçası gibi kendinden eriyecek/Semada yıldızlardan, yerde kurtlardan başka/Yaşayıp öldüğümü kimseler bilmeyecek!"
…
Artık hiç bir şey eskisi gibi değil./Ben de öyle./Çok dikkat etmiyorum uzun süredir kendime./Kılığıma kıyafetime…/Çorapsız da basıyorum artık yere./Eskisi gibi de korkutmuyor beni ne grip ne nezle./Nane limonun iyi gelmediği daha büyük sıkıntılarım var herkes gibi benim de.
***
Hatıralar denizinden çıkarttım. /Mutluluk saçan rüya fotoğraflar. /Simli, kokulu... Çocukluğumun cennete açılan penceresi... /Tebrik yazısı, ''esenlikler dilerim'' temennisiyle biterdi. /Esenlikler! /Tedavülden kalkalı asır olmuş. /Ne yazık, şimdi her dal hasretinle hışırdar, /Ah, nasıl inanmıştım ömrümün düğününe.
Dörtlükleri de Tarancı’nındır.
Oysa ölüm neden daha önde?
Hatırası bile yabancı gelir/hayata beraber başladığımız/dostlarla da ayrıldı yollar bir bir/gittikçe artıyor yalnızlığımız. C.Sıtkı
***
…
Birçok kişi için Cahit Sıtkı Tarancı, Otuz Beş Yaş şiiri ve ölüm korkusu ile beraber anılır. Böyle olmadığını kendisi gibi Şair olan arkadaşı Muvaak Sami Onat, şu sözlerle ifade eder:
“…Hep yanlış söylüyorlar. Hayır, katiyen Cahit ölümden korkmazdı. O’nun nasıl gelirse gelsin bir gün behemahal geleceğini bilirdi. Mesele ölmekte değil, bu canım dünyanın, nasıl bırakılacağında idi.” Bitti