M. Ali Bağırtan yazdı: “Bir Kadının Sessizliği, Hepimizin Çığlığıdır”

Bazı sessizlikler vardır…
Uzak bir odanın köşesine sinmiş gibi görünür, ama içinde bir ömrün ağırlığını taşır. Bir kadının sessizliği böyle bir sessizliktir işte; sustuğu yerde bile konuşan, kimsenin görmediği yaraları gün yüzüne çıkaran, çığlık kadar gür bir hakikatin sesidir. 25 Kasım, bu sessizliğin sakladığı acıyı, direnci ve umudu yeniden görmemiz gereken gündür.
Bir takvim yaprağından çok daha fazlası…
Bir yüzleşme anıdır.
Bu ülkede her kadının yüreğinde saklı bir hikâye yürür.
Bazen yarım kalmış bir düş,
bazen kapalı bir kapının ardında bekleyen bir korku,
bazen de “Bir gün başaracağım.” diye kendine sessizce verdiği bir söz…
Ve o söz, dünyanın en güçlü sözlerinden biridir.
Çünkü kadınlar her şeye rağmen yaşama tutunmayı bilir.
Fakat şunu unutmamalıyız:
Bir kadının sessizliği masum değildir.
O sessizlik; görülmeyen adaletsizliklerin, duyulmayan çığlıkların, toplumun karanlıkta bıraktığı gerçeklerin gölgesidir.
Ve biz, o gölgeye baka baka büyüdük.
Bugün, işte o gölgenin içine ışık tutma günüdür.
Kadına yönelik şiddetin bir haber başlığı değil, bir ülkenin ruhunda açılmış en derin yara olduğunu anlama günüdür. Çünkü her kırılan hayat, hepimizi biraz daha eksiltir.
Bir toplumun gücü, kadınlarının güvenliği kadar gerçektir; gerisi yalnızca yanılsamadır.
25 Kasım, bu yüzden bir yas günü değil;
bir söz verme, bir uyanış, bir kararlılık günüdür.
“Bir daha olmayacak.” deme cesaretidir.
“Artık susmayacağız.” sözünün meydandaki karşılığıdır.
Kadın, bir evin ışığıdır.
Bir sokakta duyulan güven duygusudur.
Bir toplumun vicdanının en duru halidir.
Onun incinmesi, yalnızca bir kişinin kaybı değildir;
bu ülkenin geleceğine düşen bir gölgedir.
Bugün, o gölgeyi kaldırma sorumluluğu hepimizin omzundadır.
Ve bu yazı; yalnızca bir köşe yazısı olarak değil,
bir kadının bile yüreğine güç,
bir çocuğun gözlerine umut,
bir annenin kalbine cesaret olabilirse…
İşte o zaman gerçekten anlamlı olacak.
Çünkü unutmamalıyız: